اتوبوس نیامدن

«لیلا… لالا، لالالا، لالالا، لالا…/ دارم کنار کوه تو را می‏زنم صدا/ دارم به شکل کبک تو را جار می‏زنم/ قا…قا، قاقا، قاقاقا، قاقاقا، قاقا»
این دو بیت اول غزلی از مجموعه «اتوبوسِ نیامدن» سروده رضا علی‏اکبری است. در این مجموعه تکنیکی که رضا مانند دو بیت بالا به آن اهتمام دارد و خوب از آن استفاده می‏کند، فضاسازی و اجرا است. تکنیکی که از تئاتر به داستان و سینما و متعاقبا به شعر راه یافته و امروزه یکی از نشانه‏های شناختی شعر مدرن است. رضا در این مجموعه نشان داده که بسیار به این تکنیک توجه دارد و با جلوه‏های بصری و صوتی به خلق آن می‌پردازد:
«خینم به جوش آمده»،… دختر زبان گشود
از بیم، ـ«با اجازه برنو، ب… ب… بله»
استفاده از این تکنیک در کنار دیگر تکنیک‏ها، شگردها و ابزارهای لازم در مجموع به غزل‏های رضا علی‌اکبری سیمایی مدرن داده است:
«خیابان، دوربین، آب و قرآن، اولین برداشت:
کسی در صحنه خم شد، ساک خود را از زمین برداشت…»
البته این کوشش برای مدرن سرودن یک‏جانبه نیست و رضا به طور مشهود ضمن بهره‏گیری از این امکانات به سنت‏های ادبیات کلاسیک فارسی اتکاء دارد. این اتکاء را از پای‏بندی او به قالب‏های کلاسیک تا گام نهادن در امتداد مسیرهای زیباشناختی ادبیات کلاسیک فارسی می‏توان درک کرد.