کتاب طنز – جلد دوم

سیدعبدالجواد موسوی که جمع‌آوری مجموعه کتاب‌های طنز از یک تا پنج را کنتراتی برداشته (!) در دومین جلد از این گروه پنج‌تایی، آثار یا گفت‌وگوهایی از مرحوم کیومرث صابری فومنی (گل‌آقا)، مرحوم منوچهر احترامی، یوسفعلی میرشکاک، ناصر فیض، ابوالفضل حری و پال‌ اسپراکمن، مترجم آثار عبید زاکانی را در این مجموعه گرد آورده و برای خالی نبودن عریضه، یک مقاله هم از خودش در آن آورده که بالاخره اسمش بی‌خود و بی‌جهت پای کار نباشد!
بررسی نوع طنز موجود در کلمات و حکایات و احوالات نقل شده از انوشیروان، موضوع مقاله‌ای از مرحوم منوچهر احترامی است که با عنوان «انوشیروان هم، معقول، برای خودش آدمی بوده است» ارائه می‌شود. «طنز در کلام خدواند متعال، همراه با بحث و تحقیق پیرامون بعضی آیات مربوط به طنز» را نیز یوسفعلی میرشکاک با عنوان «طعن و طنز در گفتار ایزدی» نوشته است. اما سیدعبدالجواد موسوی، گردآورنده این کتاب در مقاله‌ای با عنوان «ایرج میرزا و پایان تاریخ»، اعتراض ایرج ‌میرزا نسبت به پرداختن به ظواهر و غافل شدن از بنیان‌ها به وسیله اشعار طنز رایادآور شده است.
ادامه این کتاب به گفت‌وگویی با پال اسپراکمن، استاد زبان فارسی دانشگاه راتجرز نیوجرسی اختصاص دارد. او البته نسبت به مفاهیم طنز در زبان و ادبیات فارسی تسلط کافی ندارد، اما هرچه باشد او مترجم اشعار و سروده‌های عبید زاکانی و ایرج میرزاست. ترجمه قسمتی از کتاب ساختارهای نجل نوشته «فدوا مالتی داگلاس» که در آن به تحلیل ساختاری لطیفه‌های جاحظ در کتاب مشهور «النجلاء» پرداخته شده است، بخش بعدی این کتاب است که با عنوان «تحلیل ساختاری لطیفه‌های جاحظ» ارائه می‌شود.
اما یکی از جذاب‌ترین بخش‌های کتاب به گفت‌وگوی کوتاه با ناصر فیض اختصاص دارد. فیض به گفته نویسنده این کتاب در هزل و هجو بی‌نظیر است. او با ارائه گزیده‌ای از اشعار «املت دسته‌دار» سعی دارد خلاقیت و استعداد ذاتی فیض را نمایان کند.
دست آخر هم انتشار تعدادی از مقاله‌های برگزیده همایش «چند کلمه حرف حساب» پایان‌بخش کتاب است.