سیلاب

زمانی دور، نوشتن از جهان کارگران، به قصد و هدفی ادبی نبود و بیشتر رنگ و بوی سیاست و مبارزه داشت. آن روزگاران گذشت و ادبیات کارگری از گردونه خارج شد. اما حالا محمدعلی گودینی به عنوان نویسنده‌ای پا در این عرصه گذاشته که نوشتن از کارگران برایش به هیچ وجه با مقاصدی غیر ادبی همراه نیست؛ گودینی به عنوان نویسنده‌ای که سالهای مدید فضاهای کارگری را لمس و تجربه کرده، همه دغدغه و تعهدش نوشتن از دنیای کارگران است با همه رویاها و بیم‌ها و رنج‌ها و امیدهای‌شان.
مجموعه داستان «سیلاب» هم با همین رویکرد شکل گرفته است. او در داستان نخست این کتاب به نام «پروژه دوم» ماجرای مدیری را شرح می‌دهد که قرار است در سالن کنفرانس کارخانه برای هشتصدنفر از مدیران و کارگران سخنرانی کند. اما اضطراب و ناتوانی‌اش برای انجام این کار را به گردن مشکلات خانوادگی و زنش می‌اندازد.
داستان«پاداش» حکایت مدیران کارخانه‌ای است که برای کم کردن تعداد کارگران، تعمداً فضای کارخانه را آلوده کرده‌اند تا بازرسی که به کارخانه می‌آید به این نتیجه برسد که باید عده‌ای زودتر بازنشسته شوند. گودینی در داستان «زیر مجسمه» قصه کارگری را تعریف می‌کند که منتظر سرویس کارخانه است و به دلیل تأخیر سرویس، ناخواسته وارد تظاهرات انقلابی می‌شود. داستان «سیلاب» هم که عنوانش را به کتاب داده است، از اوضاع نابه‌سامان کارخانه‌ای حکایت می‌کند. در این میان، بایرام فقط به فکر وامی است که کارخانه قرار بوده برای ازدواج دخترش به او بدهد و به تأخیر افتاده است. نهایتاً هم وام را به او نمی‌دهند و تعدیل هم می‌شود اما به طور اتفاقی از تلویزیون می‌بیند که کارخانه با اسمی دیگر و کارگرانی تازه در حال فعالیت است و حتی تبلیغات تلویزیونی هم دارد!
در میان داستان‌های کتاب «سیلاب»، قصه«بازرس» مستقیماً درکارخانه اتفاق نمی‌افتد اما باز هم به جهان کارگران مربوط می‌شود؛ کارگرانی که در یک قنادی کار می‌کنند و صاحبکار طماع آنها وادارشان می‌کند که هر بار بازرس بیمه می‌آید، تظاهر کنند که کارگر شیرینی‌فروشی نیستند.
همه داستان‌های گودینی در این کتاب، علاوه بر فضای مشترکی که دارند، در یک موضوع هم مشترک هستند؛ صداقت و صراحت.