از زبان‌ شناسی به ادبیات – جلد دوم (شعر)

کتاب حاضر، راهی است از زبان‌شناسی به ادبیات که دربارة زبان‌شناسی و ادبیات که با رویکردی به شعر نوشته شده است. دکتر صفوی این کتاب را در یک پیش‌گفتار، ن‍ُه فصل کتابنامه، فهرست منابع و نمایه به پایان برده است. فصل اول، مروری است بر ملاحظات نظری، از قبیل ساختگرایی، نشانة زبان، روابط همنشینی و جانشینی مسایل زبانی و ادبی و گونه‌های زبان ادبی، فصل دوم به پیشینة مطالعات زبان‌شناختی ادبیات اختصاص یافته است که از بزرگی همچون فردینان دو سوسور، که گام اول و مبانی زبان‌شناختی به محکمی برداشت به زیبایی علمی‌شناختی یاد شده است. صورتگرایان روس و مطالعات مکتب ادبی فرانسه از اهم بحث این فصل است. فصل سوم به ابزارهای آفرینش شعر، گریز از قواعد زبان خودکار و تشابه در نشانه‌ها پرداخته شده است. فصل چهارم به تراز ادبی و فصل پنجم به سنت فن شعر پرداخته شده است، در این فصل مجاز، استفاده اغراق و… از اهم بحثهاست. فصل ششم به انتخاب اختصاص دارد که بحثهایی چون نشانداری در معنی‌شناسی نشانداری التزامی از بحثهای مهم آن است. فصل هفتم به واقعیت پرداخته که بزرگ‌نمایی، کوچک‌نمایی، واقعیت‌گریزی کاذب، به خوبی بحث شده است. فصل هشتم به بدیع شعر و فصل نهم، به پیشنهادی در سبک‌شناسی ادب فارسی پرداخته که دکتر صفوی در آن بحث جدیدی را در سبک‌شناسی آورده است. پایان سخن، سخنی است دربارة راههای چگونگی بازنمایی زبان‌شناسی در ادبیات فارسی جهت گشودن بسیاری از رازهای نگشوده‌ای زبان فارسی. هدف از نوشتن کتاب این است که ثابت کند آیا آنچه به سنت مطالعات ادبی در زمینة آفرینش شعر باز می‌گردد، بر مبنای علمی استوار است و طبقه جدیدی در توصیف و طبقه‌بندی صناعات ادبی وابسته به شعر دست داده شود و مشخص گردد چه صناعاتی در آفرینش شعر جدا از نثر و نظم دخیلند و هر یک در چه سطحی از تحلیل قابل بررسی است.