مگر چشم تو دریاست

همان موقع که ما ساکن رودسر بودیم، یک‌بار ما درخواست داده بودیم که به دیدن خانمِ آقا برویم. چند وقتِ بعد خبر دادند که ایشان ما را دعوت کرده برویم منزل‌شان. من و سوسن رفتیم. یک خانم دکتری هم آن‌جا نشسته بودند. تقریباً نیم ساعت نشستیم. بعد که خواستیم بیاییم،‌ خانمِ آقا گفتند «حالا که تا این‌جا اومدید، می‌خواید برید آقا رو هم ببینید؟» خیلی خوشحال شدم، باورم نمی‌شد.‌ گفتم «از خدامه خانم‌جان!» ایشان یک شخصی را صدا زدند و گفتند: «حاج‌خانم رو راهنمایی کنید برند خدمت آقا. من چادر سفید سَرَمه، نمی‌تونم بیام بیرون.» رفتیم دیدیم آقا پشت میز کوچکی روی زمین نشسته‌اند و در حال انجام کارهایشان هستند. یک جعبه‌ی کوچکی هم جلویشان بود که یادم نیست سوهان بود یا شیرینی. ما سلام و احوال‌پرسی کردیم و آمدیم بیرون.
شاید یکی دوسال بعدش هم ما برای بار دوم رفتیم دیدن خانمِ آقا. این دفعه دسته‌جمعی رفتیم. از پیشوا حرکت کردیم که با حاج‌آقا و پاسدارها برویم رودسر. قرار شد حاج‌آقا و محافظ‌ها و دامادم، ‌محمد و نوه‌هایم توی ماشین بنشینند تا ما سریع برویم و برگردیم.