عمو حسین

گزیده متن
غروب شبِ عملیات خیبر، هوا تاریک و روشن بود. دیدم کاسه‌ای در دستش است. گفتم: «عمو حسین‌علی! این چیه؟» گفت: «این یک مشت حنا است، توی این ظرف درست کرده‌ام، نذر کرده‌ام که به کف دست بچه‌ها بمالم. اول به این نیت که خودم شهید بشم. اگر هم شهید نشدم، حداقل رنگ این حنا کف دست بچه‌ها، یک نشانه و علامتی باشد برای این‌که این بچه‌ها که شهید شدند، من رو شفاعت کنند.»
عمو حسین‌علی خیلی مهربان بود. من سنی نداشتم. اکثر بچه‌های رزمنده کم‌سن بودند. من خیلی دوستش داشتم و حس می‌کردم من را بیشتر از دیگران دوست دارد. البته همه همین احساس را داشتند که عمو حسین‌علی او را بیشتر از دیگران دوست دارد!
حاج حسین خرازی هر وقت به گردان سرکشی می‌کرد، خودم دیدم که می‌گفت: «آقای فخری زبان‌زد لشکر است.»
حاج آقا فخری در کارش به دو چیز اهمیت می‌داد: یکی به پشتیبانی آب و غذای بچه‌ها، و دیگری به روحیه‌ی آن‌ها.