عطش

گزیده متن
هیچ چیز همانند نسیم، هویت کشورها را شکل نمی‌دهد و هیچ عطری بوی مادرت را در خاطرت زنده نمی‌کند؛ مگر بوی خاکی که پس از ریزش نخستین قطرات باران در سرزمینی به مشامت می‌رسد که به وسعت یک تاریخ ، زبان و سرنوشت درهم تنیده و فراتر از مرزهای ملی، با تو پیوند خورده است. حتی درختچه‌های کوچک آن نیز نشان از گلستان و بوستان‌های کشورت دارد و چشم دوختن به آن برای تو از زیباترین شهرهای جهان چشم نوازتر به نظر می‌آید. یاسر از کسانی است که به میهنشان عشق می‌ورزند. او به عشق این میهن ترانه می‌سراید و آنچه اکنون بیش‌تر او را به شوق آورده است، دیداری برنامه‌ریزی شده، آن هم پس از مدت‌ها دوری از این میهن است. او سوریه را همانند میهن خودش دوست دارد؛ هرچند لبنانی است، اما دلباخته سرزمینی است که از گذشته تا امروز، دوستان و عزیزان و همراهان بسیاری در آن جا دارد؛ هرچند از نگاه او این میهن، زندان‌ها و سلول‌ها و شکنجه‌گرانی را نیز در بر می‌گیرد. عبور از مرزهای لبنان به سوریه برای یاسر طعم متفاوتی از دیگر سفرهای برون‌مرزی او دارد. این‌جا خاستگاه دردی دیرین است؛ خاستگاه عشق و دلدادگی و خاطرات و خوشی‌های اوست.