پشت صحنه سیاسی جنگ 33 روزه

از طرف دیگر، نبیه بری چنان هنر و صلابتی در مذاکرات به نفع مقاومت نشان داد که سید حسن نصرالله، کلیۀ اختیارات مذاکراتی و تصمیم گیری از سوی حزبالله را به نبیه بری تفویض کرد و از آن لحظه به بعد، در سراسر روزهای جنگ، هم در سخنرانی های عمومی و هم در پیام های پشت صحنه، تمامی افراد را برای مذاکره به نبیه بری ارجاع می داد و حرف و تصمیم او را، حرف و تصمیم حزبالله می خواند.
راوی با توجه به سمتش، که معاون سیاسی بری بوده، ارتباط تقریبا هر روزه با معاون سیاسی سیدحسن نصرالله (حاج حسین خلیل) داشته (که به نوبۀ خود، رابط سید با نبیه بری محسوب می‌شده) و طبعا در جریان جزئیات اتفاقات پشت صحنۀ سیاسی جنگ قرار داشته است. او حالا آنچه در آن عرصه رخ داده بود و روایتی کاملا بکر از صحنۀ سیاسی جنگ 33 روزه محسوب می شود را در این کتاب عرضه کرده است.
این روایت در ابتدا به صورت چندقسمتی در روزنامۀ السفیر لبنان منتشر شد و سپس به صورت کتاب در آمد. نکته های که بر اهمیت و ارزش این روایت می افزاید، آن است که با وجود انتشار عمومی این مطالب، حزبالله نه تنها کوچک ترین بخشی از آن را تکذیب نکرده، بلکه بخشی از اطلاعات کاملا خاص موجود در آن را (که با تکذیب طرف هایی از قبیل صهیونیست ها مواجه شده بود) به صورت رسمی تایید و از صحبت راوی حمایت کرده است.
نکتۀ بسیار مهم دیگری هم در این کتاب وجود داشت (و اعتراف میکنم یکی از انگیزه های اصلی این بنده برای ترجمۀ کتاب، همین نکته بود)، اینکه در این کتاب با تصویری شگفت انگیز از غربگرایان داخلی لبنان مواجه می شویم که شباهت عجیبی با «بعضی ها» در داخل کشور خودمان دارند. وقتی این کتاب را می خواندم، و وقتی آن را ترجمه می کردم، و وقتی آن را بازخوانی میکردم، گویی در حال مرور تفکرات و مواضع برخی از نیروهای داخلی کشور خودمان بودم، همانها که سیب و گلابی و آفتاب تابانشان برای کشور، فقط دستاورد وادادگی داشته، و همان ها که هنوز «تروریست های فرودگاه بغداد» را «جنتلمن های میز مذاکره» می بینند و منتظرند فرصتی فراهم شود تا بروند و با آنها عکس یادگاری بگیرند و به ریش «بیسواد»هایی که باید «بروند به جهنم» بخندند. از آنها بدتر، کسانی هستند که می خواهند این اقدامات را تئوریزه کنند و هنوز در رسانه ها و محافل خود از آن دفاع می کنند.
با خواندن این کتاب خواهیم دید که غربزده ها و آنها که برای عزت و سربلندی کشور خود (چه ایران، چه لبنان و چه هر جای دیگر) دلواپسی نداشته باشند، چه بر سر کشور می آورند و در اوج عزت و افتخار هم تلاش خواهند کرد با سیاه نمایی اوضاع، دستاوردهای محقق نشدۀ دشمن را محقق کنند. خلاصه آنکه این کتاب، به نوعی آینۀ تمامنمای اوضاع خود ماست، و هم آنچه در گذشته رخ داده را نشان میدهد و هم آنچه ممکن است در آینده رخ دهد. به قول حضرت امام در منشور روحانیت، «بگذارم و بگذرم و ذائقهها را بیش از این تلخ نکنم»
گزیده متن
جنگ 33 روزۀ سال 2006، که لبنانی ها از آن با عنوان «جنگ جولای» یاد می کنند و صهیونیست ها آن را «جنگ دوم لبنان» می خوانند، بی تردید یکی از مهمترین تحولات معاصر منطقه به شمار می رود. این جنگ را میتوان اولین پیروزی واقعی جهان اسلام و جهان عرب بر صهیونیست ها، از زمان تاسیس این رژیم تا آن زمان، به شمار آورد.
اهمیت این «پیروزی» وقتی آشکارتر می شود که بدانیم تا پیش از آن، اسرائیل چنان چهرۀ «پرجبروت» و «قدر قدرتی» از «ارتش شکست ناپذیر» خود به نمایش گذاشته بود، که کسب پیروزی بر این رژیم تبدیل به یک «عقده» برای برخی اعراب و مسلمانان شده و حتی کوچکترین موفقیت ها را «پیروزی» می نامیدند. به عنوان نمونه، یکی از فضاحتبارترین و سنگینترین شکست های تاریخ معاصر، شکست مصر از اسرائیل در سال 1973 بود که نه تنها به نابودی تقریبا کل تجهیزات زرهی مصر انجامید و دو «سپاه» ارتش مصر (شامل چندین لشگر) را در محاصرۀ اسرائیل قرار داد (که با منت صهیونیستها تا مدتها به آنها آب و غذا داده میشد) بلکه از آن بالاتر، خطر سقوط حتی به خود قاهره نیز نزدیک شده بود. اما از آنجا که در روز نخست جنگ، مصریها موفق شدند خط بارلِو را بشکنند از غرب کانال سوئز به شرق آن بروند، بدون توجه به نتیجۀ خفتبار نهایی، خود را پیروز جنگ اعلام میکردند و هر ساله سالگرد پیروزی در این جنگ را جشن میگرفتند! دست بر قضا در مراسم جشن نظامی سالگرد همین جنگ بود که انور سادات کشته شد.
وقتی به این ضمیمه کنیم که در سال 1982، صهیونیستها در لشگرکشی به لبنان ظرف چند روز به بیروت رسیدند، آن وقت بهتر درک خواهیم کرد که جنگ 33 روزه چه عظمتی داشت. در این جنگ، حزبالله نه یک پیروزی توهمی، بلکه پیروزی عینی و خدشهناپذیری به دست آورد که حتی خود صهیونیستها برای بررسی علل این شکست فضاحتبار، کمیتهای تشکیل دادند که به نام کمیتۀ وینوگراد مشهور شد و هنوز هم با گذشت سالها، رسانهها و تحلیلگران این رژیم دربارۀ علل این شکست مطلب مینویسند.
اسرائیلی که در سال 1982 تقریبا شبیه به یک مسافرت تفریحی خود را تا بیروت رساند، این بار در طول 33 روز تقریبا نتوانست از روستاهای مرزی لبنان جلوتر بیاید. درحالیکه هدف ابتدایی جنگ، نابودی کامل حزبالله بود، این هدف با شکستهای هرروزۀ میدانی مدام تقلیل پیدا کرد و ابتدا تبدیل شد به خلع سلاح حزبالله، سپس عقبنشینی حزبالله از جنوب لیتانی، سپس بیرون بردن سلاح حزبالله از جنوب لیتانی و … . جالب آنکه دست آخر هیچ کدام از این اهداف محقق نشد و صهیونیستها با تلفات سنگین بشری و خسارات مادی به تجهیزاتشان (از جمله تانک اسطورهای مرکاوا که هر روزه چندین فروند از آن نابود میشد) مجبور به پذیرش آتشبس شدند.
دربارۀ این جنگ و پیروزی عظیم، تا کنون بسیار کم گفته شده است. ابعاد نظامی و امنیتی این جنگ همچنان ناگفتههای فراوانی دارد که میتوان بیاغراق صدها کتاب دربارۀ آن نوشت. اما مظلومترین بخش این جنگ، بخش سیاسی آن است. عظمت پیروزی حزبالله در عرصۀ نظامی چنان چشمها را به خود خیره کرده که بسیاری از ناظرین فراموش کردهاند این جنگ، فقط وجه نظامی نداشت و بخش مهمی از درگیری، در عرصۀ سیاسی دنبال میشد. خصوصا وقتی صهیونیستها مطمئن شدند نمیتوانند اهداف خود را در عرصۀ نظامی محقق کنند، به فکر افتادند تمامی خواستههایشان را از طریق سیاسی به دست آوند. چیزی که به آنها کمک میکرد، از طرفی همراهی و پشتیبانی مطلق آمریکا و فرانسه (و بسیاری دیگر از کشورهای غربی) بود و از طرف دیگر، حضور جریان غربگرای لبنانی که شوربختانه، در اوج جنگ، سنگ دشمن را به سینه میزدند و حتی گاهی از اسرائیلیها هم مواضع تندتری اتخاذ میکردند.