در مکتب اهل بیت ۱۵ بسمله و حکم فقهی آن

ملاحظاتی پیرامون جایگاه بسم الله الرحمن الرحیم در نماز است. سؤال محوری این تحقیق که مؤلف در صدد پاسخ‌گویی به آن برآمده، این است که آیا بسم الله در هر سوره از قرآن، جزئی از آن می‌باشد و یا تنها جزء سوره حمد است و یا این‌که جزء هیچ‌کدام از سوره‌های قرآن نیست؟ نویسنده، پاسخ به این مسأله را از این نظر با اهمیت دانسته است که این ابهام، بر کیفیت و صحت نماز نیز اثر می‌گذارد. وی منشأ این اختلاف را عملکرد معاویه برشمرده و عنوان نموده که سیره رسول خدا(ص) و اصحاب آن حضرت، مبنی بر قرائت بوده است. از نظر ایشان، روایات اهل بیت(ع)، احادیث اهل سنت، سیره و روش مسلمین و قرآن‌های اصحاب و تابعین و مخالفت مردم مدینه با معاویه به هنگامی که بسم الله نماز را قرائت نکرد، از جمله دلایل اصلی ادعای جزئیت بسم الله در سوره های قرآن است.