رستخیز: بیست و چهار روایت از روضه‌هایی که زندگی می‌کنیم

هر سال غیرِ گریه کن های همیشگی، چند غریبه هم ناشیانه از کنار دیوار روضه و هیئت می آیند تو و با کفش های بلاتکلیف، معذب از نگاه کنجکاو حاضران، گوشه ای یا پشت ستونی خودشان را جا می دهند. هر سال وسط روضه شنوهای حرفه ای که غم و عشق حسین با شیر از مادر گرفتند، شنونده های گذری و ناشناس هم نشسته اند که خلاف تصور صاحب مجلس ها به هوای قیمه نیامده اند، نیازی آن ها را میان کتیبه ها کشانده است. ناشناس های خجالتی، معمولاً گرفتارها و سختی کشیده های آن سال هستند که در زندگی شان گره افتاده، در بن بستی مانده اند یا دردی در جان شان حلقه زده. روضه که شروع می شود غریبه ها زانو در بغل، مات به سخنران زل می زنند و گاهی که توی چشم نیستند آرام و نامطمئن اشک کم جانی می ریزند. پیش از روشن شدن چراغ ها هم می روند. این جستجوگران تازه وارد فکر نمی کنند در عزای حسین شفا می دهند یا گره باز می کنند، آن ها به گزارش این حماسه، به تفصیلِ ماجرای عبور از رنج نیاز دارند. آن ها به طمع با خبر شدن از این غم و بی خبر شدن از عالم آمده اند. رنجی تازه، آن ها را به صاحب رنج بزرگ نزدیک کرده، آمده اند که بدانند مرد چطور از مصیبت گذر کرد. گذارشان به این جا افتاده چون سؤالی دارند که فکر می کنند در روضه برایش جواب پیدا می شود.