جامانده

در همین افکار بودم که صدای انفجار همراه با گرد و غبار, منطقه را پوشاند. یک لحظه با ترس, رویم را به طرف فرمانده برگردانده و گفتم او را کشته ام که دیدم فرمانده روی زمین نشست و دست هایش را روی سرش گذاشت و با صدای بلند گفت: صلوات! طاقت نیاوردم. نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرمْ, ضمن اینکه از ته دل خوشحال بودم که بلایی سرش نیامده است. گفتم: اللهم صل علی محمد و آل محمد. حالا نوبت آقای رمضانی بود که گوشم را بگیرد و مرا کشان کشان به سمت مقر ببرد. گفت: امشب تا صبح باید پابرهنه و تنها پست بدهی. جمال از این ماجرا جان سالم به در برد و از جایی که مخفی شده بود بیرون نیامد تا آبها از آسیاب افتاد..