شعر و همزبانی

در بخشی از این کتاب عنوان شده است:” شاعر شاهد و گواه زمان است. به گواه نمی گویند که چه بگوید و چگونه بگوید، بلکه به سخن او گوش می دهند و اگر تلخ و دشوار نیز بگوید دشواری و تلخی گفته اش را تحمل می کنند و توجه کنیم که شاعر شاهد و گواهی نیست که بتوان گواهی او را با تکذیب بی اثر کرد، گواهی شاعر دیر می پاید و پایدار می ماند. زبان با شعر تعین و دوام پیدا می کند. مردان معمولا با گردش شب و روز و رسوم متداول خو می گیرند و در آنها منحل می شوند، اما متفکران و از جمله آنان شاعران از قهر این زبان که امتداد سایه زمان گذشته است آزادند. آنها زمان خود را درمی یابند وراه دیگری در تاریخ می گشایند. آنها زمان را در می یابند و آن را از طریق زبان برای سکونت مردمان در آن آماده می کنند. اگر آدمی متفکر و شاعر نبود، مثل گیاهان و حیوانات بی زبان و محکوم شرایط محیط بود، ولی انسان زبان دارد و با زبان به جایی یا جاهایی راه می برد که فرشته و حیوان به آنجا راه ندارد و مردم را با خود به آن وادی ها می برد.”