پرچین 104: حکایت خرد شدن آینه ها

سوره مبارکه «همزه» را که می خوانی جهنم را به عنوان یک حقیقت می شناسی و بر خطر آن با بندبند وجودت شهادت می دهی. این سوره را که می خوانی طعنه و سرزنش و تحقیر دیگران در چشمت با جهنم برابر می شوند. زمینه های طعنه زدن در تو، که شامل رویکرد نادرستت به دنیا و نسبت آن با تحلیل نادرست ترت از جاودانگی است، از بین می روند؛ زیرا وقتی تصوراتت در می-مانند از عظمت شعله هایی که خداوند بر افروخته باشد، طلوعش از دل هاست، احدی از آن بیرون نمی ماند و امتدادش همه مراتب موجودیت انسان است؛ جایی و زمینه ای برای همز و لمز نمی ماند؛ پس آیینه ای می شوی، که به اقتضای آیینه بودن، برایش منظرهای سه گانه ای از تصور شکسته شدن، آداب و قواعد شکسته نشدن و نشکستن و مصادیق عینی کسانی که نمی شکنند و هم نمی شکنند تصویر می شود. این سوره، زودرنجی و شکنندگی را از تو می گیرد و پاکت می کند.