فروغ ولایت در دعای ندبه

بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین وصلی الله علی محمد نبیه وآله وسلّم تسلیماً
«اللهم ونحن عبیدک التائقون الی ولیک المذکر بک وبنبیک خلقته لنا عصمه وملاذاً، وأقمته لنا قواماً ومعاذاً، وجعلته للمؤمنین منا اماماً فبلغه منا تحیه وسلاماً، وزدنا بذلک یارب اکراماً»
: بارالها، ما بندگان ناتوان توئیم که به ولیّ تو که (دیدار و یادش) تو را و پیغمبرت را به یاد آرد، پناهنده و مشتاقیم، تو او را برای ما پناهگاه و تکیه گاه آفریدی و وی را برای بقای ما ملجأ و نگهدار، و برای مؤمنین از ما، پیشوای مفترض الطاعه قرار دادی، پس، از ما به حضرت او درود و سلامی فرست و مهربانی و نوازش خود را به ما بدین وسیله افزون فرمای.
«قسمتی از دعای ندبه»
(وقال ربکم ادعونی أستجب لکم…) [1].
یکی از احساسات اصیل و حقیقی بشر، که ریشه فطری دارد، توجه به دعا و ارتباط یافتن با عالم غیب، و مبدأ آفرینش، و قدرت ازلی الهی است.
حاجت به دعا در ذات بشر موجود است، و در هنگام اضطرار و ناامیدی از وسایل متعارف و اسباب و قوای مادّی آشکارتر می شود و انسان بی اختیار، با جان و دل به سوی خداوند کریم کارساز روی می آورد و از او یاری و مدد می طلبد.