تجلی توحید در نظام امامت

تجلّی توحید را در رسالت انبیا، به سه گونه می توان تحت بررسی قرار داد:
نخست، از جهت پایه بودن ایمان به خدا و عقیده به توحید، برای عقیده به نبوات و رسالت های آسمانی، که بدیهی است عقیده به توحید مانند زیر بنا، و عقیده به نبوّت وهر عقیده حق دیگر نسبت به آن، مانند رو بنا است. چنانکه کل عقاید حقّه و بینش هایی که انسان دارد، و برداشت هایش از مکتبهای مختلف نسبت به اخلاق و اعمال و روش زندگی و شکل نظاماتی که حاکم می شود، زیر بنا است. بنابر این با نداشتن بینش توحیدی، رسیدن به ایمان به نُبوات، طفره و محال است.
دوم، از جهت رسالت انبیا، که عمده و اساس آن دعوت به توحید و یکتا پرستی و پرورش موحّد و یکتا پرست می باشد.
قرآن مجید، رسالت پیامبران و کوشش وتلاش آنها را، در دعوت به توحید و تربیت افراد موحد، و ساختن جامعه توحیدی، وهمچنین مبارزه آنها را با مظاهر شرک و طاغوت پرستی، شرح داده و نشان می دهد که در طول تاریخ جهان، انبیا بودند که فطرت توحیدی مردم را بیدار کرده، آنها را از پرستش طاغوتها نجات داده اند. چنانکه در این آیه می فرماید:
(ولقد بعثنا فی کل اُمه رسولاً أن اعبدوا الله واجتنبوا الطاغوت) [1].
یکی از پیغمبران بزرگ که در قرآن مجید از او تجلیل شده است، حضرت ابراهیم، ابو الانبیاء علیه السلام است، که با شرک وبت پرستی نمرود و نمرودیان، به آن شکل بی سابقه وبی نظیر مبارزه کرد و افکار را علیه شرک وبت پرستی، و نمرود و طاغوت، بسیج کرد، واز قدرت طاغوتی نمرود نهراسید، وبا فریاد
(إنی بریء مما تشرکون) [2] و
(وجهت وجهی للذی فطر السموات والارض) [3].