عبادت روح زندگی

عبادت، عیار زندگی و راز خلقت و فلسفه آفرینش است: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ» و هریک از مخلوقات هستی برحسب توان، همت و با زبان خویش در میدان عبودیت و تسبیح خداوند، رقابت سر می دهند و از یکدیگر پیشی می گیرند.
عبادت، نوش داروی زندگی و هدف اصلی خلقت و نردبان عروج انسان به معراج است.
عبادت، وسیله ارتقا و بال پرواز عارف و سالک در سیر و سلوک الی اللَّه است.
عبادت، نزدیک ترین و بهترین راه وصال به قرب الهی است.
عبادت، عامل تعالی و تکامل انسان است.
عبادت، دوری از شیطان و انس و الفت با محبوب و خالق هستی است.
عبادت، پیکار مدام با شیطان و پیروزی بر شیاطین ظاهری و باطنی است.
آری؛ امیر مؤمنان علیه السلام فرمود: «العباده فوزٌ؛(1) عبادت پیروزی و رستگاری است».
در سخن دیگر فرمود: «غایه العباده، الطاعه؛(2) میوه عبادت، اطاعت است».
با عبادت و پرستش است که روح صیقل و تجلّی پیدا می کند، زنگارها از دل و جان می رود، و لحظه به لحظه نورانی و نورانی تر می شود و حجاب ها را پاره می کند و به لقای دوست نایل می شود و بهترین و طبیعی ترین سروده هستی، همین است که او خدایی کند و ما اطاعت و بندگی.
صاحب نظران در حقیقت عبادت گفته اند: «العبودیه إظهار التذلّل … ولا یستحقّها إلّا مَن کان له غایه الإفضال؛(3) عبودیت، ابزار تذلل در پیشگاه خداوند متعال است و أحدی مستحق پرستش نیست، جز کسی که نهایت درجه برتری را داراست» و چنین کسی جز خداوند متعال نیست.
شایان توجه است که: وقتی نفس آدمی بدین حقیقت دست یافت که چه کسی شایستگی پرستش و مصداق «غایه الإفضال» است، در برابر عظمت او سر به خاک می ساید و پرستش و سرسپردگی خویش را در برابر او به نمایش می گذارد؛ از این رو، ریشه اصلی سرسپردگی در برابر خدا را، می توان وجوب شکر در برابر منعم دانست، که عبادت، شیوه شکرگزاری و تجلّی این سرسپردگی است، که بالاترین تجلی و ظهور آن در عبادت الهی است؛ زیرا از این راه (عبادت) تقرّب، حاصل می گردد.
امام صادق علیه السلام فرمود: «أشرف الأعمال التقرّب بعباده اللَّه؛(4) ارزشمندترین اعمال، تقرّب جستن به خدا در پرتو عبادت است».