شفاعت در قرآن و حدیث و بحثی درباره زیارت

شفاعت در قرآن و حدیث و بحثی درباره زیارت

پيامبر گرامی (صلی الله علیه و آله) و جانشينان راستين وى به پيروى از قرآن مجيد، موضوع شفاعت را در سخنان خود ياد كرده و آن را به صورت يك اصل مسلّم اسلامى كه داراى حدود و شرايطى مى‌باشد، بيان نموده‌اند.

روايات مربوط به شفاعت بسيار است و ما در اين بخش فقط يك صد حديث از احاديث اين باب را انتخاب و نقل كرده‌ايم و چون اين روايات از نظر اثبات اصل شفاعت، متواتر و قطعى است ديگر نيازى ندارد كه در اسناد آن بحث و گفتگو كنيم، آرى اگر روايتى داراى نكته‌اى باشد كه در ديگر احاديث موجود نباشد، اثبات آن نكته به اثبات صحت سند آن روايت بستگى خواهد داشت.

از اين صد روايت، چهل و پنج روايت را از كتاب‌هاى اهل تسنن كه همه آنها از پيامبر گرامى (صلی الله علیه و آله) نقل شده و پنجاه و پنج روايت ديگر را از كتاب‌هاى شيعه كه از پيامبر گرامى (صلی الله علیه و آله) و اميرمؤمنان و فرزندان معصوم او : روايت شده است.

برشی از کتاب:

توبه و بازگشت به خدا

حضرت على(علیه السلام) مى‌فرمايد: «لاشفيع انجح من التوبة  لاشافع انجح»

من الاعتذار، لا شفيع انجح من الاستغفار شفاعت كننده‌اى براى انسان

بهتر از توبه و استغفار و پوزش‌طلبى نيست.

از اين قبيل روايات بخوبى استفاده مى‌شود كه انسان بيش از هر چيز بايد در اطاعت خدا بكوشد و اگر گناهى از او سر زده است به توبه و استغفار بپردازد و عمل خويش را بزرگترين شفاعت كننده خود بداند نه اين كه به بهانه اعتقاد به شفاعت، خود را به گناه آلوده ساخته و در انجام وظايف دينى كوتاهى كند.

3 ـ رسول گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله)

قرآن مجيد خطاب به رسول گرامى (صلی الله علیه و آله) نموده و مى‌فرمايد: (وَلَسَوْفَ يُعْطِيکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى) در روز قيامت آنقدر پروردگار تو به تو عطا مى‌كند

(و گنهكاران را به تو مى‌بخشد) كه راضى و خوشنود گردى».

و نيز قرآن مجيد خطاب به آن حضرت كرده و مى‌فرمايد : (وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّکَ عَسَى أَنْ يَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامآ مَّحْمُودآ)

بخشى از شب را با خواندن نماز نافله بيدار باش تا پروردگارت تو را به مقام شفاعت برانگيزد»