ماجراهای من و بقیه ۵: رئیس جوجه دانی

بخشی از کتاب رئیس جوجه‌دانی

مامان نگاهی غمگین به ما دو تا انداخت و گفت: «بچه‌ها بیشتر از سه روز طول نمی‌کشه. قول می‌دم به‌محض اینکه کارمون تموم شد، بدون معطلی، سریع برگردیم.» بابا هم دستی به سر هر دو تایمان کشید و گفت: «ماشاءالله! هزار ماشاءالله! پسرهای ما دیگه واسه خودشون مردی شدن. نگرونی نداره خانم. سه روز می‌رن خونه خاله‌حوروپری و حسابی خوش می‌گذرونن. تازه، روز آخرم ماه‌بانوجان میاد اینجا پیششون.»

باران نگاهی به ما دو تا انداخت و زیرلب گفت: «آخی! دلم براتون می‌سوزه. خاله‌حوروپری هر دوتون رو می‌بره توی انباری تاریک خونه‌ش و زندانی می‌کنه. بعدشم با سر می‌ندازه توی کوزه، باهاتون ترشی درست می‌کنه.» مامان با صدای بلندی گفت: «باران…! این حرفا چیه می‌زنی؟! بسه!» و بعد، زنگ درِ خانه‌ی خاله‌حوروپری را زد.

من و داداش‌ پوریا با قیافه‌هایی که اضطراب، بیشتر از هرچیزی در آن پیدا بود، به درِ خانه زل زده بودیم. راستش دو سال پیش که مامان و بابا و بهارخانم برای عیددیدنی به خانه‌ی خاله‌حوروپری رفته بودند، من و داداش‌پوریا را نبردند.