آخرین قطار

همه ما دستفروش ها را دیده ایم. توی خیابان، مترو،حتی گوشه سنگفرش ها. «آخرین قطار» داستان یکی از همین دستفروش های کوچک است. احمد که همیشه لواشک ها را آخرسر می‌گذارد توی بساطش، قهرمان کوچک داستان ماست. این پسربچه مدرسه ای یک عیب کوچولو هم اندازه خودش دارد.

عیبی که شاید بچه های ما هم با دردسرش آشنا باشند. کتاب، با داستان خراسانی وتصاویر پر جانی که دارد، حسابی از پس گرم کردن روزهای پاییزمان برمی‌آید. تصویرگری خانم حامد، به قدری خوش رنگ و تازه است که گاهی حتی نگاهمان توی چشمهای درخشان احمد می افتد. البته پیش از آن که عرفان سر برسد و ماجرای ما را طوری جذاب کند که وقت نکنیم دنبال نگاه احمد باشیم. تند وتند به دستهایش نگاه می کنیم تا ببینیم از پس مشق نوشتن برمی آید؟!

خانم سیادت، نویسنده داستان ،با چیره دستی مسیر قصه را هموار می‌کند و با فضاسازی هایی که اول کتاب دارد، ما منتظر اتفاق های پررنگی هستیم. این اتفاق های ریز و درشت داستان احمد را به آخرین قطار گره می زند. اما این قطار کجا دارد می رود!؟ چرا آخری؟! همه اینها توی دل کتاب، با تصویرهای گرم منتظرمان است.

اول یک صفحه از ماجرا می‌خوانیم، و در صفحه بعد احمد وماجراهایش را تماشا می کنیم. این نوع چینش صفحات به مخاطب کمک می کند با داستان همراهی کند و توی تصاویر دنبال نشانه های ماجرا بگردد. حتی وصله های لباس احمد خیلی خوب همه چیز را نشانمان می دهد.

«آخرین قطار» یکبار هم سری به ایستگاه انتشارات جمکران زده است واز آنجا با دست پر راهی خانه های ما شده. این کتاب مناسب سن دبستان است و بچه های ما می توانند ارتباط خیلی خوبی با فضای غیر شعاری داستان برقرار کنند.