مصیر عصر توحید: تاملی در منظومه و زمانه اندیشه امام خمینی (ره)

عرفان نظری بعد از محیی الدین عربی به عنوان یک پدیده مجزا پا گرفت و سپس ملاصدرا توانست بخش عظیمی از مواجید عرفانی را با زبان فلسفه برای تاریخ و جامعه علمی تقریر کند. باید به این نکته نیز توجه کرد که اساسا در مسیر رشد علم عرفان، با اندیشمندان بی شماری در علم عرفان مواجه بودیم که چه بسا صاحب کشف و شهود نبودند، اما می توانستند در فضای علم عرفان نظری دست به تحقیقات بزنند؛ به ویژه اگر بنا بر این بود که این دریافت ها را تا ساحت اقامه شریعت امتداد دهند که این نکته، ویژگی دوران متاخر است.

در این فضا، تسلط به یافته ها و تعلق به تاریخ و تراث علم عرفان نظری بیشتر مورد نیاز بود و از این جهت، دانش عرفان نظری توانست نقش بسزایی در علومی مانند تفسیر، اخلاق، کلام و حتی تبیین آداب شریعت و امثال این موارد داشته باشد.
بر این اساس، اینکه حضرت امام خمینی (ره) در چه جایگاه عرفانی و سلوکی است اساسا مسئله این پژوهش نیست.
این پژوهش بنا دارد تقریری از اقدامات علمی این شخصیت کم نظیر تاریخ اسلام را ارائه دهد؛ تقریری که بتواند انسجام کار علمی او و جهت گیری آن را در تاریخ تطور دانش عرفان تبیین کند. بر این اساس، روش کار، پژوهش و تحلیل کتابخانه ای است. البته توجه به آثار دیگری که درباره حضرت امام و اندیشه های ایشان است نیز لازم بوده و انجام شده؛ اما هر آنچه به عنوان استناد لازم بوده بر اساس آثار حضرت امام ارائه گردیده است.

* فهرست عناوین فصل های کتاب حاضر بدین قرار است:

فصل اول: مختصات عصر انقلاب
فصل دوم: ساختار مکتب عرفانی امام
فصل سوم: طرح سلوکی امام
فصل چهارم: مکتب فقهی امام
فصل پنجم: مکتب سیاسی امام
فصل ششم: خاتمه