بخشی از کتاب گل های بهشتی:
طرف های غروب بود. کاروان امام حسین علیه السلام خسته از یک روز را هپیمایی آمادۀ استراحت و خواب می شد. بشیر که یک کاسه شیر در دست داشت، با خواهرش عطیه به طرف چادر عمورحمان می رفت. نزدیک خیمۀ او دختر دو سه ساله ای دوان دوان از یکی از چادرها بیرون آمد و محکم به بشیر خورد. بشیر تعادلش را از دست داد. کاسۀ شیر از دستش افتاد و شیر آن روی زمین تشنۀ صحرا ریخت. بشیر با عصبانیت گفت: «چه کار می کنی بچه؟ همۀ شیر را ریختی! »
دخترک ترسید و با صدای بلند شروع به گریه کرد. از این سر و صداها عمو رحمان به سرعت از چادرش بیرون آمد. عدنان و یاسر هم از چادرشان خارج شدند. چند زن و مرد و بچۀ دیگر نیز سرشان را از چادرهای دیگر بیرون آوردند. نگاهی کردند
و دوباره به داخل چادر برگشتند.
عمورحمان روی دو زانو کنار دختربچه نشست. سر و صورتش را نوازش کرد. او را در آغوش گرفت و قدری تکان داد تا آرام شد. بعد گفت: « نباید بچه ها را ناراحت کرد. »
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.