برشی از کتاب شما بله شما دوست عزیز:
چند ثانیه به شماره ای که روی گوشی افتاده بود خیره شدم. شماره طرف برایم آشنا نبود. هر که بود داشت سعی می کرد از طریق سیم کارت دومم با من تماس بگیرد. عجیب بود. چون مجموعا چهارنفر، فقط چهار نفر می دانستند که این سیم کارت را هم دارم: همسرم، مادرم، برادرم و عمه ام. بی اختیار، نالیدم: “آخ عمه! آخ عمه! عمه ساده لوح و دهان لق من!” تقریبا یقین داشتم که او این شماره را لو داده.
مردد بودم که به تلفن جواب بدهم یا نه. سرانجام، مهمترین، جسورانه ترین و دشوارترین تصمیم عالم را گرفتم!: علامت سبزرنگ را پس از لمس، حرکت دادم و گوشی را روی بلندگو گذاشتم. از بلندگو، صدای جوان زنی را شنیدم که گفت:
-سلام. روزتان بخیر.
صدایش خواهرانه، نرم، دلنشین، اما متین و نافذ بود.
جواب سلام و روز بخیرش را دادم. بلافاصله گفت:
-آوا کلامی هستم. خواننده آثارتان.
خدا را شکر. بالاخره توی این مملکت، یکی در ابتدای مکالمه تلفنی، خودش را معرفی کرد!
گفتم:بفرمایید.
-حالتان چه طور است؟ خوب هستید؟
ممنون.
-امیدوارم مزاحم نشده باشم.
پس از مکثی کوتاه، ادامه داد:
-شما مرا نمی شناسید. ولی من تا اندازه ای،،، تا اندازه ای شما را می شناسم. نه تنها کتاب هایتان، بلکه مقالات و داستان هایی را که در نشریات نوشته اید مطالعه کرده ام.
به دلایلی فکر کردم که برای یک مجله کار می کند.
شما برای نشریه ای کار می کنید؟
-نه. هرگز با روزنامه یا مجله ای ارتباط… آهان! زمانی، وقتی بچه بودم، عکسم را روی جلد یک مجله چاپ کردند. این نوعی ارتباط محسوب می شود؟!
نوعی مورد استفاده ابزاری قرارگرفتن به حساب می آید.
و سعی کردم او را در کودکی اش تصور کنم: یک چهره معصوم، با دماغی کوچولو و دو چشم درشت و سبزرنگ.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.