بوی انار و انتحاری

در مقدمۀ کتاب بوی انار و انتحاری می‌خوانیم:

«آنچه پیش روست، تحفه‌ای‌ست از بهترین روزهای زندگی این درویش که حالا دیگر بازگشت به آن روزها برایش رؤیا و آرزوی هر شب شده است.
نویسنده عمیقاً معتقد است که روش‌شناسی معرفت منطقه‌ای ما در ایران، عمدتاً متأثر از برساخته‌های ذهنی، امیال و ترجیحات سیاست‌سازان و تحلیلگران‌مان، و بخش دیگری از آن، ترجمانی از فراورده‌های تولیدی خط رایج رسانه‌ای بین‌المللی و منطقه‌ای‌ست! در چنین وضعیتی، فهم و تفهمِ واقع، امری پسینی، متأخر، دست‌دوم، و در بهترین حالت، زینت‌المجالس است و نه پیش‌نیاز حیاتی سیاست‌سازی و تصمیم‌گیری و تحلیل!»