سب و لعن از منظر شیعه امامیه و وهابیت

«خداوند متعال در قرآن کریم در موارد متعددی گروهی را لعن و نفرین کرده است که این دلیلی بر مشروعیت به کار بردن این واژه به صورت اصل اُولی است. در قرآن با اینکه از سب نهی شده است. اما نه تنها هیچگاه از لعن نهی نکرده، بلکه خود بار‌ها عده‌ای را لعن کرده است که در سوره‌های بقره آیه ۱۶۱، هود آیه ۱۸ و نور آیه ۲۳  آمده است.

اما مسئله مهم این است که متأسفانه موضوع سب و لعن کاملاً تفکیک نشده است و در مواردی خلط مبحث شده است، به طوری که عده‌ای با حسن نیت لعن و ناسزا را هر دو فی حد نفسه عمل ممنوعه می‌انگارند. در صورتی که این دو باهم، دو مفهوم متفاوتند. چنانکه قرآن تصریح دارد سب و ناسزا حتی به دشمن بدخواه و کافر مطلقاً ممنوع است. در واقع سب و لعن از موضوعات و مقوله‌های بی‌شماری است که در طول تاریخ اسلام از آن‌ها سخن به میان بوده و نزاع‌ها و غوغا‌هایی برپا بوده است. چه بسیار خون‌هایی که به این بهانه ریخته شده است و کسان زیادی به اتهام سب دیگران مورد اذیت و آزار قرار گرفته‌اند و جمعی برای عدم لعن افراد بازخواست شده‌اند.»