بیدارم کن

به جلودي مي گويم:«ازچه مي ترسي؟»جلودي سرم فرياد مي زند:«از تو،از ابوالحسن،از تک تک اين سرباز ها که ممکن است ظاهرا سرباز من؛اما در باطن طرف دار ابوالحسن باشند،ازاين ماه که انگار فقط براي ابوالحسن است که نورافشاني مي کند،از اين خاکي که زير پايم منتظر فرمان ابوالحسن است تا چشمه هايش را نشان دهد،از اين باد که در دست ابوالحسن آرام مي گيرد،از آن گنجشک،از آن سکه از آن آهو،ازآن شير ،از همه چيز مي ترسم رجاء!چون مسئوليت ابوالحسن با من است ؛چون ابوالحسن ياراني دارد که تمام راه مارا تعقيب کرده اند تا درجايي مناسب بر سرورويمان بريزندو امامشان را از چنگمان در آورند.»