سرودهای بی‌تکرار

شهر را یکسر گرفته عطر و بوی یاس‌ها
می‌درخشد در دل شب نور این الماسها
چند وقتی بود میزد پلک مادرهایشان
چند وقتی بود میافتاد هی گیلاس‌ها
قصۀ آب است، مادرها همه دلواپس‌اند
مادر موسی بن عمران، مادر عباس‌ها
چند مادر، چند بابا چشم‌هاشان خشک شد
بس که باریدند در هجران خیرالناس‌ها
آب، خندق، آسمان، باهم چه ربطی داشتند
خلق مبهوت‌اند از این شیوۀ اجلاس‌ها
بعد سی سال از سفر برگشته‌اند این مردها
باز یک مشت استخوان بر شانه احساس‌ها
بعد سی سال آمدند و میخورد با عزم شان
باز هم بر هم بساط فتنۀ خناس‌ها
شاعری میگفت… اما روضه‌اش را قطع کرد
«دست حیدر، دست زینب، دست این غواص‌ها »
یک نفر هی سوژه‌ها را اشک از دستش گرفت
با خودم گفتم خدا… بیچاره این عکاس‌ها