مترسک

چادرم را درست‌ می‌کنم و سرکوچه مادام‌ می‌ایستم‌.‌ منتظر می‌شوم تا بابا دور بشود‌.‌ خیره‌ می‌شوم به ماشین‌های خیابان‌.‌ دوباره بدون اینکه خودم بخواهم‌، فکرهای همیشگی هجوم‌ می‌آورند‌.‌ یکی نرفته‌، آن یکی پیدایش می‌شود‌. یکی دوتا که نیستند؛ هرکدام یک گوشه‌ از مغزم را پر می‌کنند‌. از همه بیشتر فکر مادر هستم و مترسک‌! نمی‌دانم مترسک را چه کارکنم‌.‌ وقتی چپ‌چپ نگاهم‌ می‌کند‌،‌ کم مانده قلبم‌ از کار بایستد‌.‌ من که جرات نداشتم برای این آدم مزاحم اسم بگذارم‌.‌ فکر اسم گذاشتن برای همسایه بالایی را دختر مادام به سرم انداخت‌. آرمینه راست‌ می‌گوید‌. همسایه بالایی درست مثل آدمک دراز و لاغر و بدقواره‌ای است که با چوب و پارچه‌،‌ وسط بوته‌های مزرعه درست‌ می‌کنند تا پرنده‌ها وحیوان‌های دیگر به میوه‌ها نزدیک نشوند‌.