گفت و گو؛ ابزار یا گفتمان

پرداختن به سؤال گفتگو به مثابه ابزار یا گفتمان و بررسی مبانی هستی‌شناختی گفتگوی تمدن‌ها و چالش‌های آن و اشاره به ضرورت گفتگوی میان دینی و بین دینی از جمله مباحثی است که در این کتاب مورد بحث قرار می‌گیرد. افروغ در این کتاب معتقد است به دلیل مبانی ذات‌گرایانه و حقیقت‌گرایانه انقلاب اسلامی باید از نگاه نسبی گرایانه‌‌ گفتمانی و ناشی از عقل مفاهمه‌ای «هابر ماسی» به گفتگو و در نتیجه حقیقت برخیزیم و بیشتر به آن به مثابه‌ یک ابزار مفاهمه نگاه کنیم. نفی ازلی و ابدی بودن حقیقت و آن را ناشی از عقل مفاهمه‌ای دانستن، چندان سنخیتی با مبانی و اصول اسلامی و لایه‌های آن ندارد.. اصرار بر جمهورگرایی و ظاهرگرایی در دین و بی‌توجهی به لایه‌های عمیق دین به ویژه توصیه‌گرایی به عنوان پیام اصلی ادیان که مابقی لایه‌ها و اصول و فروع به آن راجع‌اند؛ مانع عمده‌‌ی گفتگوی بین دینی و عدم فهم صحیح از شرایط ویژه و پیچیده‌ی‌ ضرورت این گفتگو است. این ضرورت در گفتگوی میان دینی یعنی فرق و مذاهب اسلامی دو چندان می‌شود. بی‌توجهی یا کم توجهی به اختلافات و تمایزات منسکی بین مذاهب اسلامی و توجه به تمایزات مبنایی، دوشادوش توجه به موارد اسلامی مشترک، باعث می‌شود تا اختلاف از سطح عوام و توده‌ها به سطح عالمان انتقال یابد که طبعاً ثمره‌ای جز گفتگو نخواهید داشت. گزیده متن: ناقض اصلی حقوق بشر خود آمریکاست. در تاریخ اسلام هم می توانیم این را نشان دهیم.برای مثال در جنگ های صلیبی، میزان تسامح و تساهل مسلمانان به مراتب بیش تر از مسیحیان است. میزان جنایتی که در تاریخ غرب اتفاق افتاده است با کشورهای اسلامی قابل مقایسه نیست.یعنی ما به رغم این که گفته می شود اهل تسامح نیستیم، در برخورد با غیر به شدت اهل تساهل و تسامح بوده ایم