مناقشه حق و مصلحت و بن بست جنبش دانشجویی

ارتباط جنبش های دانشجویی با این مقوله را زیر ذره بین بررسی قرار داده و آن را آسیب شناسی می نماید. نویسنده با تاکید بر این نکته که مطالبه حق یکی از مهمترین رسالتهای جنبشهای دانشجویی است، به مساله مصلحت اندیشی پرداخته است. ابتدا پس از تفکیک دو معنای مختلف از مصلحت اندیشی (عرفی و دینی )، معنای عرفی آن را که به نوعی منفعت طلبی و عملگرایی و بی تفاوتی نسبت به نظام فکری و آرمانهاست، مورد نقد قرار داده و آسیب آن را برای نظام جمهوری اسلامی گوشزد می کند. در ادامه برای مصلحت اندیشی دینی نیز در حوزه عمل، روشها، ملاکها، حد و اندازه ها و نکاتی را بیان می دارد تا جلوی مصلحت اندیشی های افسار گسیخته و بی حد و حصر گرفته شود. ایشان در ادامه به بررسی جنبش های دانشجویی ۱۶ آذر ۱۳۳۲، ۱۳ آبان ۵۸ و جنبش عدالتخواهی پرداخته و به آسیب شناسی آنها می پردازد. نویسنده معتقد است که بزرگترین آسیب چنین جنبشهایی وصل شدن به گروههای سیاسی و جذب شدن در بدنه دولت می باشد. در نهایت به ذکر نکاتی جهت تداوم بخشیدن به این جنبش پرداخته و موانع نقد منصفانه را که مانع دستیابی به جامعه ای آرمانی می شود بر می شمارد تا با رعایت این نکات این جنبش دانشجویی از مسیر حق طلبی و آرمان گرایی منحرف نگردد. گزیده متن: آیا این امکان وجود ندارد که ارزش‌های غایی فدای انگیزه‌های قدرت‌طلبی شوند و یا بالاتر قدرت سیاسی و یا حتی قدرت اقتصادی محور تعیین ارزش‌ها و حق و باطل شوند. و بیش از آن که زندگی ما خرج ارزش های متعالی و جامع شود، این ارزش ها خرج مطامع دنیوی ما می شوند؟ چه کسانی باید مراقب باشند تا اتفاقات ناگوار به اشکال مختلف روی ندهد، نه ارزش‌های اخلاقی فرهنگی بنیادین ما خرج ارزش‌های ابزاری و واسطه قدرت و اقتصاد شوند و نه برداشت‌های سطحی، جمهورگرایی به ظاهر و تفکرات قشری و رفتار گرایی صرف مانع از نقادی‌ها و رفتارهای اعتراض‌آمیز حقیقت‌گرایان شود.