سبلان زنده است

از کتاب :
یک لحظه به خود آمدم و دیدم نزدیک ساحل هستیم؛ در حوالیِ جایی که درگیری اتفاق افتاد.
موج و جریان آب می‏توانست ناو‏شکن را به سنگ‏ های ساحل بکوبد و اگر دیر می‏جنبیدیم، موج‏های بعدی ناو را به صخره‏ ها می‏رساند. سنگینیِ ناو می‏ افتاد روی سنگ‏ها و دیگر کارش تمام بود؛ تکه ‏تکه می‏شد؛ تکه‌پاره‏ اش را هم جمع می‏کردیم، دوزار نمی‏ ارزید و سبلان هیچ ‏وقت روی دریا را نمی‏دید. بر اثر انفجارِ بمب، ژنراتور سینة ناوشکن خاموش شده بود. برق توپ 35 پاشنه، پمپ‏ های پروانه، و آسایشگاه‏ های یک و دو قطع شده و تحرکات نیروها هم به‌شدت کاهش یافته بود. دیگر از آن شور و شوق خبری نبود و چهره‏ ها گرفته به نظر می‏رسید. کشتی طوفان‌زده را می‏ماندیم! صدای شرشر آب از قسمت‏های مختلف ناو، که سوراخ شده بودند، به گوش می‏رسید. آب‌گرفتگی ناو در حال گسترش بود. پمپ‏ های شناور اضافی درخواست کردیم. احتمال حملة مجدد دشمن وجود داشت. سعی کردم به خودم مسلط باشم. با خودم گفتم: «بچه ‏ها امیدشون به توئه. تکونی به خودت بده. حرفی بزن.»
   کسب رتبه سوم کتاب سال سپاه در بخش خاطره