جوامع الحکایات – قصه های شیرین ایرانی ۲

نمای میانی:مهری ماهوتی متولد ۱۳۴۰ بابل است. دوره تحصیلی مدرسه را در زادگاهش گذراند و سپس به تهران آمد و در پایتخت بانکداری خواند، اما این رشته را دوست نداشت و با آشنایی با اهالی قلم، اولین قصه کودکانه‌اش در کیهان بچه‌ها و اولین کتابش به نام «مثل خورشید» در سال ۱۳۷۲ چاپ شد.
این شاعر و نویسنده، امروز بیش از ۴۰ کتاب در زمینه‌های مختلف برای کودکان و نوجوانان دارد.
نمای دور:جوامع‌ الحکایات و لوامع ‌الرویات یا همان «داستان‌های جامع و روایات درخشان» نوشته سدیدالدین محمد عوفی نیمه اول قرن هفتم هجری تألیف شده است. عوفی در این کتاب از سبک خاصی پیروی نکرده، بلکه سبک آن وابسته به منابعی بوده که داستان از آنجا آورده شده است.
این کتاب متشکل از مجموعه‌ای از داستان‌های تاریخی، اخلاقی و مذهبی و سرشار از لطیفه‌های پارسی است که گوشه‌ای از تاریخ تمدن و ادبیات جهان اسلام و ایران را در بر می‌گیرد و یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های داستانی قرن هفتم هجری قمری به شمار می‌رود.
این کتاب، مرجعی برای دانشمندان و نویسندگان بعدی مورد استفاده قرار گرفته و علاوه بر توجه به جایگاه حکایت و قصه در تاریخ ادبیات فارسی، مطالب تاریخی را در قالب حکایات بیان می‌کند. حدود یک ششم کتاب نیز به بیان وقایع تاریخی اختصاص دارد.
از کتاب:انوشیروان حال خوشی نداشت. چین‌های در هم صورتش، نگاه تند و غضب‌آلود و کلمه‌های درشتی که به زبان می‌آورد، همه نشان از این داشت که پادشاه ناراحت است. بزرگمهر، وزیر دانایی بود. فکر کرد بهتر است این ساعت از خدمت مرخص شود. اجازه گرفت و از خدمت شاه بیرون آمد؛ ولی هنوز از قصر خارج نشده بود که مأموران جلو او را گرفتند. چند دقیقه‌ی بعد، بزرگمهر وزیر، به علت تهمتی دروغ، دست بسته در زندان بود.صفحه ۲۱۵