تشنگان قله های برفگیر

همه چیز با یک سوال شروع می شود؛ سوالی که جوابش نه یک کلمه که یک کتاب است. یک روز دانشجوی جوانی سر راه ثابتی می ایستد و می پرسد: «آیا خاطرات مردانی را که از آن ها حرف می زنی، نوشته ای؟». بی شک این اثر نوشته شده تا تصویر حماسه و شجاعت مردم ایران در طول جنگ تحمیلی باشد.

بخشعلی ثابتی سرهنگ بازنشسته و راوی این اثر است؛ راوی اردوهای راهیان نور. او در این اردوها از مقاومت مردانی می گوید که تابلو کوچه ها و خیابان های این کشور هنوز به نام آن هاست؛ به نام مردانی که قطعاً اسمشان را شنیده، یا عکسشان را در کتاب ها و مجله ها دیده اید. اثر تشنگان قله های برفگیر در پاسخ به سؤال آن دانشجو نوشته شد تا حماسه مقاومت مردم این سرزمین تا ابد در ذهن ها باقی بماند.

به عقیده ساسان ناطق این اثر از آن لحاظ متفاوت است که تصویرگر رزمندگان متفاوتی به لحاظ جغرافیایی است، چرا که زیست بوم این افراد عشایر گونه و متمایز بوده است.

ثابتی هفتمین فرزند ملا عیوض ثابتی و سیده گلناز حسینی، 9 اردیبهشت 1342 در روستای «برآفتاب» از توابع شهرستان دهدشت استان کهگیلویه و بویراحمد به دنیا آمده است. او پس از پشت سر گذاشتن روزهای نوجوانی لباس پاسداری پوشید، و در آخرین روز جنگ پا به پای همرزمانش پشت خاکریزها جنگید و در این راه زخم ها برداشت. او فرماندهی دسته تا فرماندهی گردان را تجربه کرده و در عملیات های سرنوشت سازی مانند والفجر هشت، بدر، خیبر و کربلای پنج حضور پررنگی داشته است.

او که پس از پایان جنگ، در تیر 1368 به همراه گردان فاطمه زهرا (س) برای مقابله با گروهک های کومله و دمکرات به کردستان اعزام شد. بعد از مدتی، در سمت معاون اطلاعات منطقۀ سوم نیروی دریایی به خدمتش ادامه می دهد تا اینکه با درجۀ سرهنگی بازنشست می شود. اکنون او راوی حماسه های همرزمان شهید و جانبازش است.

در بخشی از کتاب تشنگان قله های برفگیر می خوانیم:

گروهان را برای سوار شدن پای اتوبوس ها برده بودم که گفتند صبر کنید. به یک باره همهمه و شور و ذوق نیروها برید و با تعجب به صورتم خیره شدند. آن روز، ساعت سه عصر چهارده اسفند 1365، پیک فرمانده تیپ خبر آورده بود آماده حرکت باشیم. نمی دانستیم کجا می رویم، ولی زود نیروها را به خط کردیم و به آن ها جیرۀ جنگی و مهمات دادیم. ارتش از دیروز عملیاتی را در غرب پیرانشهر آغاز کرده بود و عملیات کربلای پنج هنوز تمام نشده بود. فکر می کردم به یکی از این دو منطقه می رویم.

خودم را به واهبی زاده رساندم. او هم نمی دانست چه شده است. شاید هم می دانست و نمی توانست چیزی به ما بگوید. گوشه و کنار اتوبوس ها نشستیم و چشم دوختیم به دهان فرمانده گردان حضرت رسول تا دستور حرکت را از زبانش بشنویم؛ اما انتظارمان طول کشید و کم کم غروب از راه رسید. نماز خواندیم و آن ها که گرسنه بودند، جیرۀ جنگی شان را از کوله پشتی هایشان برداشتند و دو سه لقمه خوردند. وقتی دیدم خبری نیست، مثل بقیه پتویم را کشیدم رویم و خوابیدم. خواب دیدم از پادگان شهید غلامی سوار اتوبوس شدیم به شلمچه برویم. در سه راهی اهواز خرمشهر باید به طرف راست می پیچیدیم، اما راننده به چپ پیچید. به راهش ادامه داد و افتاد تو جادۀ پل دختر، اندیمشک. به فرمانده و معاونان گردان گفتم راننده مسیر را اشتباه می رود، اما آن ها حرفم را نشنیده گرفتند.