ما همه سرباز بودیم

نمای میانی:داوود بختیاری دانشور سال ۱۳۴۶ در تهران متولد شد. وی که لیسانس مدیریت صنعتی داشت، به‌عنوان کارشناس ادبی در دفتر هنر مقاومت مشغول به کار شد و با انجمن قلم همکاری ‌کرد. بختیاری دانشور آثار متعددی را در حوزه ادبیات دفاع مقدس منتشر کرد. این نویسنده و پژوهشگر فقید در ۲۹ اسفند سال ۱۳۸۶ بعد از سال‌ها تحمل بیماری دار فانی را وداع گفت.
نمای دور:داوود بختیاری دانشور: مهدی تجر دو پا ندارد اما می‌داند چطور از دست‌هایش استفاده کند . مهدی دبیر است و روی صندلی چرخدار، پای تخته سیاه کلاس می‌ایستد و روی ‌آن را سفید می‌کند. از اولین گفت‌و‌گوی من با مهدی تجر، حدود دو سال و نیم می‌گذرد، در این سال‌ها و ماه‌ها حرف زدیم نوشتیم و به جایی رسیدیم که مهدی دیگر برایم پسرک کوچه‌های شهر خان بین گرگان نبود، گروهبان وظیفه نبود، سربازی در جنگ نبود، مجروحی تنها با دو پای آش و لاش شده در یک کانال هم نبود، او حتی با همان جراحت ها شب را تا صبح زیر باران آن بیابان‌های بی‌انتهای جنوب سر نکرده بود و اسیری در دست عراقی‌ها هم نبود، بلکه مهدی تجر، راوی صاف و صادقی بود که با خاطراتش گوشه کوچکی از رنج‌ها و امیدهای جوانان سرزمین را در جنگی طولانی و هولناک بازگو کرده است. مهدی تجر با گفتن خاطرات خود برای همیشه بیست ساله باقی خواهد ماند.
از کتاب:سه نفر از سربازها که جلوتر از من بودند از کانال زدند بیرون و خود را به کانال بعدی رساندند. نوبت من بود. باید مثل آن‌ها آن دو متر را می‌گذراندم. از کانال زدم بیرون. تو تیررس دشمن بودم. هر لحظه با گلوله‌ای کوبیده می‌شدم زمین. ناگهان پشت اورکتم گیر کرد به سیم خاردار. با یک حرکت تند اورکت را از چنگ سیم‌ها بیرون کشیدم. صدای جر خوردن اورکتم را شنیدم. پا گذاشتم رو لبه کانال. صفحه ۲۴۹