کلاهی از گیسوی من

در ساحت کار نویسنده، چیزی دشوار‌تر از سخن گفتن از جانب شخصیت‌ها نیست. نمی‌شود حرفی در دهانشان گذاشت که نه اقتضای سن و سال آنهاست، نه منطبق با فرهنگ و جغرافیایشان و نه خیلی چیزهای دیگر مثل جنسیت، ویژگی‌های اخلاقی و… در این عرصه‌ دشوار، مؤذنی نویسنده‌ای تواناست. مصداقش همین مجموعه داستان«کلاهی از گیسوی من» که مهم‌ترین و بارز‌ترین ویژگی داستان‌هایش که همگی نیز دیالوگ محورند، پختگی، انطباق شخصیتی، جذابیت و واقعگرایانه بودن گفتگوهاست.
اساسا آدم‌ها در داستان‌های موذنی برای  پاسخ دادن و ارتباط با یکدیگر در نمی‌مانند و جملاتشان، کلماتی سنجاق شده و ناجور از سوی نویسنده‌ای ناگزیر نیست. مؤذنی شخصیت‌هایش را می‌شناسد و این شناخت ممکن است صرفا زاییده‌ تجربه مستقیم زندگی با آن‌ها نباشد، بلکه نشانگر شناخت یک نویسنده از آدم‌های جامعه خویش است؛ آدم‌هایی که در قصه با چاشنی تخیل نویسنده در می‌آمیزند و شخصیت‌هایی دوست داشتنی خلق می‌کنند. از این نظر می‌توان گفت مؤذنی ذهن خلاقی دارد. ایده‌های او در همه داستان‌های کتاب، همگی  نو و بدیع است که با ساختاری درست و لحنی ساده و گیرا، مخاطب را تا پایان قصه با خود می‌کشاند. شخصیت‌ها در قصه‌های این کتاب هیچ یک در قالب کلیشه‌های رایج داستان‌نویسی معاصر نمی‌گنجند و ردپایشان تا مدت‌ها بر ذهن مخاطب به جای می‌ماند. داستان‌های مجموعه «کلاهی از گیسوی من» بی‌آنکه سایه تلاشی شعارگونه و غیرقابل باور بر آن‌ها افتاده باشد، همگی در کنار هم نوعی از ادبیات متعهد را شکل می‌دهند که اولین تعهدش، راه یافتن به سطح عمیق‌تری از لذت و تفکر در مخاطب است. «کلاهی از گیسوی من»، از آن کتابهایی است که باید خواند. این الزام را خود قصه‌ها می‌سازند. فقط کافی است که کتاب را برداریم و اولین صفحه از اولین داستان آن را بخوانیم. باقی راه را خود قصه‌ها نشان خواهند داد.