خنده در مراسم تدفین

«خنده در مراسم تدفین» را باید اثری پدیدار شده از تمام جوهره و ذوق و استعداد ادبی ـ هنری علیرضا لبش دانست. او به خوبی در این کتاب نشان داده است که تا اندازه‌ای از اغلب عناصر تولیدکننده یک کتاب بی‌نیاز است و مواد لازم برای شکل‌گیری یک اثر را در اختیار دارد!
بگذارید منظورم را واضح‌تر بگویم. شاعر و پدیدآورنده این کتاب، خودش هم دستی در طراحی و تصویرسازی دارد؛ ذوق و قریحه‌ای که در بسیاری از شاعران معاصر ما از جمله بیوک ملکی و علی داوودی هم دیده می‌شود؛ با این تفاوت که در آن شاعران، تصویرگری و نقاشی، مکمل و متمم شعرها هستند و گاه، آنها در قامت یک هنرمند تصویرساز در خدمت سایر نویسندگان و شاعران قرار می‌گیرند.
اما علیرضا لبش در کتاب خود، نه تنها صرفاً برای شعرهایش تصویر ارائه نداده که به گفته خودش، حتی برخی طرح‌ها بوده‌اند که شاعرانگی وی را برای ساختن یک قطعه سپید یا نیمایی به خروش آورده‌اند. به همین دلیل است که می‌شود او را نه شاعر که همه کاره کتاب تلقی کرد! چون این اثر، طراح جلد و متن ندارد.
شاعر در حالی که فقط یک جوان 18 ساله بوده، کار نگارش این اثر را شروع کرده است. لبش آن زمان، نه به قصد چاپ این قطعات که دلواپسی‌های خودش را در جان کلمات و طرح‌ها و تصاویر ریخته است. 10 سال بعد از نوشتن اولین قطعه شعر، اما کتابی از تمام طنزهای تلخ برای نخستین نوبت به دست چاپ سپرده شده و امروز چاپ دوم خود را تجربه می‌کند.
لبش بارها در محافل خصوصی گفته که دوره سربازی‌ پرماجرایی را سپری کرده است. این موضوع را از شعرهایی که درونمایه‌شان «سرباز»، «اسلحه»، «تنهایی» و «جنگ» و «صلح» است، می‌شود فهمید.
کتاب «خنده در مراسم تدفین» نام بسیار هوشمندانه و جذابی هم دارد که مطرح‌کننده یک تضاد و تناقض آشنا برای خوانندگان است. چه کسی در مراسم تدفین می‌خندد؟!