شب ستاره و گیسو

انسیه موسویان در گفت‌وگویی عنوان کرده است: «شعرهای من  لطیف، ساده و صمیمی و به دور از هرگونه ابهام و پیچیدگی سروده شده‌اند؛ شاید چون خودم آدم پیچیده‌ای نیستم.» این کامل‏ترین و موجزترین تعریفی است که می‏توان آن را برای شعرهای مجموعه «شب ستاره و گیسو» به کار برد و البته خود شاعر این کار را انجام داده است. هم شعرهای عاشقانه و هم شعرهای آیینی این مجموعه همه آرام، لطیف، ساده و صمیمی هستند با زبانی شسته رفته و بدون مشکل. این خصیصه البته تا حدودی به خاستگاه شعر او که خراسان است، برمی‌گردد. برجستگی شعرهای انسیه موسویان در عاطفه سرشار، شفاف و البته محجوب اوست. عاطفه‏ای که از حس زنانه شاعر و دلتنگی‏های او نشأت می‏گیرد و به گونه‏ای لطیف، آرام و محجوب در کلمات و تعبیرات او جاری می‏شود و هر دو  بعد معشوقه‏گی و مادرانگی یک هویت مؤنث را بروز می‌دهد. زنانگی‏ای که در جان و روان شعرهای این شاعر است نه در تظاهرهای کلمات و ترکیباتی که بعضی مدعیان فمینیسم به گونه‏ای نازل و اروتیک‏وار آنها را بر پرچم می‏کنند و سمبل و نماینده زنانه‏سرایی معرفی‌اش می‏کنند:
«دلتنگم آنچنان که غریبانه اشک ریخت
دریا به روزگارم و باران به حال من
ای علت لطیف تغزل! کمی بخند
تا بشکفد ترانه به لب‌های کال من»