شبیخون به خفاش

گزیده متن
آن روزها مسافر سوار کردن عادتمان شده بود. پیش از پیروزی انقلاب، در مسافرت‌های خارج از شهر، چند تا مسافر سرِ راهی سوار می‌کردیم تا هم توی راه تنها نباشیم و هم به‌ظاهر مسافرکش دیده شویم. چند ماهی از پیروزی انقلاب گذشته بود و من دوباره مثل آن روزها، چند مسافر سوار کرده بودم. مقصد ما تبریز بود؛ شهری پر رمز و راز، با شناسنامه‌ای پر از حوادث در ظلم‌ستیزی؛ شهری که ابرقدرت شوروی پس از شهریور ۱۳۲۰ تا ۱۳۲۵ هرچه تلاش کرد، نتوانست آن را از پیکره‌ی ایران جدا کند.
انقلاب اسلامی به ثمر نشسته و نظام جمهوری اسلامی هم به تأیید مردم رسیده و قانون اساسی آن در مجلس خبرگان بررسی و تصویب شده بود، ولی دشمنان می‌خواستند فتنه‌ای به‌پا کنند و در روز همه‌پرسی قانون اساسی، با حادثه‌سازی، مملکت را به آشوب بکشند و جلوی تصویب آن به‌دست مردم را بگیرند، مقدمات کارشان را هم چیده بودند. آن‌ها ولایت فقیه را هدف گرفته بودند و می‌گفتند هر ماده‌ای در قانون اساسی باشد مانعی ندارد، ولی اصل ولایت فقیه نباید در قانون اساسی بیاید.
دوستان و هم‌فکران دل‌سوز و انقلابی ما، توطئه را گوشزد می‌کردند و راه‌های مقابله با آن را می‌گفتند و می‌خواستند تا وقت نگذشته، دوباره هم‌فکران سابق، فعالیت خود را شروع کنند. البته با این‌که بعد از همه‌پرسی دوازدهم فروردین ۱۳۵۸ همه متعهد شده بودیم که دیگر فعالیتی انجام ندهیم و حتی یک نکته هم از فعالیت‌های قبلی‌مان را بازگو نکنیم، ولی تهدید جدید، تهدید کوچکی نبود و باید تا فرصت از دست نرفته، کاری می‌کردیم. درباره‌ی موضوع، خیلی فکر کردم و بالاخره از رضا خواستم که طبق روال گذشته، بعدازظهر فردا دوستان را خبر کند.