رد سرخ جامانده بر فنجان

گزیده متن
برای عبور از سراشیبی روستا، مجبور بودیم از بامی به بام دیگر بپریم. با اعتماد به دستان پر قدرت شاهو می‌پریدم و عبای خان بابا هم مثل چتر پر از هوا می‌شد و فرودم را سبک‌تر می‌کرد. به دشت که رسیدیم، نفسم تنگ شده بود. بدن خیس از عرقم در برخورد با باد و برف می‌سوخت. کومله‌ها آن‌قدر نزدیک بودند که حتی اگر ردپایمان روی برف نمانده بود هم راحت پیدایمان می‌کردند. سه نفر بودند. و هر سه لباس کردی پوشیده بودند و اورکت خاکی. درست مثل شاهو… فقط تیر هوایی خالی می‌کردند و فریاد می‌زدند: بووس… بووسین… شاهو را زنده می‌خواستند. من را هم… و حتماً همان دختر توی عکس را هم. وگرنه مرد مسلح به جای تعقیب دختر، چند تیر به سوی دختر شلیک می‌کرد و تمام… .