این هم مثالی دیگر

هشتم سپتامبر ۲۰۰۸ خبری جهان ادبی را لرزاند. دیوید فاستر والاس، نویسندۀ آمریکایی، در ۴۶ سالگی خودکشی کرد. مردی از نسل تلویزیون و عصر هجوم داده ها که می خواست بداند چطور به کمک ادبیات و با خودآگاهی و مشاهدۀ دقیق می توان به لایه هایی از زندگی معنا بخشید که در دنیای سرگرمی، پول و قدرت نادیده می مانند. جستارهای او، فارغ از مضمون شان، بخشی از این تلاش اند؛ تلاش برای وصل شدن به لایه های زیرین آدم ها و جهان، نه با ساده انگاری، که با دیدنِ تام و تمام هیاهوی جهان؛ با بندبازی بر فراز مغاکِ سکونِ پرآشوبِ اشیاء و تجربه ها؛ با آشتی دادن آدم ها با حقایق پنهان زندگی روزمره ، حقایقی که آن قدر به حضورشان عادت کرده ایم که یادمان می رود آن ها را ببینیم .