هفته چهل و چند

در واقع می‌توان موضوع و هدف کتاب را به خودی خود، امری درخور توجه و تأمل دانست زیرا از معدود دفعاتی است که تریبون به خود مادران داده می‌شود تا با نگارش تجارب زیسته‌ و شخصی خود، صدایشان را بدون واسطه به گوش دیگران برسانند و از رویدادهای منحصربه‌فرد و ادراکات دست اول خود سخن بگویند، اتفاقی که در ادبیات غیرداستانی ما کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ این‌که نویسندگان غیرحرفه‌­ای از شیوه‌های اندیشه، عمل و سبک زندگی خود بنویسند، نویسندگان متفاوتی که وجه اشتراکشان مادر بودن آنهاست.به همین دلیل شاید بتوان با کمی اغماض این کتاب را در زمره متون رواییِ مطالعات مادری(۱) در ایران قرار داد که عمده‌ی آن‌ها با نثری گیرا، سیال و ساختارنیافته که از ملزومات نگارش شخصی است، گردآوری و قابل خواندن کرده است. در یک کلام، هفته‌ی چهل و چند، تلاش کرده که مادری را آن‌طور که مادران تجربه می‌کنند نشان دهد، مقوله‌ای سرشار از دشواری‌ها و لذت‌ها، بیم‌ها و امیدها، تعارضات و بی اعتمادی‌ها. روایت‌هایی دقیق و زنده از تجربه‌­ی زیسته‌­ی مادری که قرار نیست الگویی برای یک «مادر نمونه» باشند، بلکه در جستجوی هویتی انسانی و مستقل است برای مادر به عنوان عاملی اجتماعی. مادرانی با نگاه، صدا، دلمشغولی و سبک زندگی متفاوت که البته در وجوهی به شباهت می‌رسند.