عریضه نویسی به اهل بیت (علیهم السلام)

عریضه نویسی به اهل بیت (علیهم السلام)

کتاب از مسائلی که دستاوردهای فکرى و اعتقادى و حتى تاریخى و ادبى ملل را تهدید می‏نماید، مسأله رسوخ تدریجى خرافات و پندارهاى غلطى است که توسط دوستان ناآگاه و یا دشمنان آگاه به این حقایق اضافه شده است. از آنجا که رسوخ خرافات در احکام و اصول دینی خطرناک تر است، در کتاب حاضر یکی از موضوعات مطرح در فرهنگ اسلامى با عنوان عریضه‏ نویسى مورد بازبینى مجدد قرارگرفته است.

نویسنده بر این باور است که اگر در زمینه رشد نیروى تفکر و قدرت تحلیل و ارتقاء سطح معرفت دینى عامه مردم، برنامه‌ریزى صحیحى به اجرا درآید، نه تنها هیچ عقیده خرافى و اندیشه باطلى امکان ظهور پیدا نمى‌کند، بلکه زمینه و بستر موفقیت تمام توطئه‌هاى دین‌ستیزانه دشمنان هم از بین خواهد رفت.

با توجه به این ضرورت است که مؤلف تلاش کرده تا بعد از بررسى معناى لغوى و اصطلاحى «عریضه» و توجیه عقلى و نقلى آن، این موضوع را مورد بازبینى مجدد قرار داده و ابعاد مختلف آن را تبیین کند تا پاسخ به این گونه سؤلات مشخص شود که:

1. اصلا عریضه نویسى چیست؟
2. آیا این کار توجیه منطقى و معقولى دارد؟
3. آیا دلیل نقلى خاصى آن را تأیید مى‌کند؟
4. اصولا چه شیوه‌هایى از عریضه نویسى با کدام انگیزه و چه شرایطى، مورد سفارش اولیاء الهى است؟ و…

در ادامه، نمونه‌هایى از عریضه‌هاى مختلفى که در طول تاریخ توسط افرادى از اقشار مختلف جامعه؛ از جمله میرزا محمدحسین نائینى، سید محمد جبل عاملى، شیخ صدوق و… خطاب به بعضى از ائمه(علیهم السلام) نوشته شده، همراه با نتایجى که بر آنها مترتب مى‌شود، بیان گردید است.

شبهات مربوط به عریضه‌نویسى و شرایط نویسنده آن؛ از جمله توبه از گناهان، هماهنگى خواسته با دل، اطمینان به قبولى درخواست ونیز برخى از متون و اشعارى که به معاونت فرهنگى مسجد جمکران ارسال شده، مطالب پایانى کتاب را تشکیل مى‌دهد.

برشی از کتاب:

از بررسى و مطالعه روند تاریخ ادیان، این نکته به خوبى روشن مى‏گردد که در آغاز، تعالیم اصلى ادیان الهى -بواسطه عصمتى که همه پیامبران از آن برخوردار بوده‏اند- از هرگونه پندارهاى موهوم وعقاید خرافى مصون و برکنار بوده است. به علاوه حتى بیشترین وقت و سرمایه و امکانات انبیاءِ الهى صرف مبارزه با اندیشه‏هاى خرافى واوهام غلطى شده است که در طول تاریخ در میان مردم جوامع مختلف، رواج داشته است و دست و پاى فهم و اندیشه آنها را بسته، و امکان هرگونه پیشرفت و ترقّى را از آنان سلب کرده بود. به عنوان مثال اگر سرگذشت حضرت ابراهیم۷ را از این جهت مورد مطالعه قرار دهیم، روشن خواهد شد که آن حضرت با تحمّل چه زحمات و محرومیت‏هاى سختى توانست مردم را از اسارتِ پرستش چوب و سنگ و ستاره و ماه و خورشید و… نجات داده و راه درست اندیشیدن و نیل به حقایق برین را به آنها نشان دهد.