از زلال ولایت

برشی از کتاب:

امام حسين (علیه السلام) فرمود :

إلهي أنَا الفَقَيرُ فِي غِناي فَكيَفَ لا أكُونُ فَقيرآ فِي فَقْرِي!

خداى من! من در متن بى نيازى وغنا، محتاجم؛ پس چگونه در وسعت فقر ونيازهاى خود، فقير نباشم. من در آنچه كه مى‌دانم جاهل ونادان هستم؛ پس چگونه در جهل ونادانى خودم، جهول نباشم.

غنا وبى‌نيازى وعلم وآگاهى من، محدود ومحكوم است. نداشته‌ام، به آن رسيده‌ام ودو باره از دست مى‌دهم. اين محدوديت به تحول وبود ونبود، واين محكوميت به دادن وگرفتن، مرا شرمنده مى‌سازد كه دم از بى‌نيازى وآگاهى بزنم.

گذشته از حدّ وحكومت كه مرا در خود گرفته، من چقدر مى‌دانم، وچقدر نمى‌دانم ونادانى‌ها چقدر بر دانائى‌هاى من اثر خواهد گذاشت وآن را دگرگون خواهد ساخت؟

خدا اى آخرين فرياد! بگو با اين همه فقر با اين همه جهل چه مى‌كنى؟ رهايم مى‌سازى، به خودم وامى گذارى؟ يا با
تمام ادعاها وتفرعنها به تربيتم وشكستنم مى‌پردازى تا ديوارهايم بريزد وحصارم به وسعت باز گردد…؟