دفاع از تشیع و پاسخ به شبهات

دفاع از تشیع و پاسخ به شبهات

مسأله حقيقت تشيّع و مبدأ پيدايش آن مورد اهتمام و توجّه بسيارى از مؤلفان و مؤرخان قديم و جديد قرار گرفته و محّل تضارب آراء و افكار بوده است. بيشتر مؤلفان هنگام بحث از حقيقت تشيّع آن را مذهبى مى‌دانند كه در عصر تقسيمات اعتقادى به سبب اختلاف اعتقادى و سياسى پديد آمده كه همگى بعد از گذشت نيم قرن از هجرت پيامبر اكرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بوده است. بدين جهت آراء مختلفى درباره پيدايش اين فرقه و عقايد آنان مطرح كرده‌اند؛ گاهى مى‌گويند: آنان پيروان عبدالله بن سبأاند و عقايدشان را از يهوديت گرفته‌اند و برخى افكار اين فرقه را منتسب به پارسيان قديم مى‌دانند كه مجوس بوده‌اند. و عدّه‌اى پيدايش اين فرقه و مذهب را در نتيجه و عكس العمل آن اتفاقاتى مى‌دانند كه در كربلا بر ضدّ اهل بيت پيامبر(علیهم‌السلام) اتفاق افتاد وسرمنشأ آن شهادت امام على (علیه‌السلام) بود. اين گونه آراء ونظرات درباره مبدأ پيدايش مذهب تشيّع ادامه يافت؛ برخى ديگر پيدايش آن را به بعد از سقيفه نسبت داده وعدّه‌اى به عصر عثمان وگوهى به شروع معركه جمل يا صفين نسبت داده‌اند. وسبب همه اين گونه نسبت‌ها عدم شناخت صحيح از تشيّع وشيعه به عنوان الگوى حقيقت اسلام ومسلمين با تمام مظاهرش مى‌باشد، واين‌كه تشيّع حادثه‌اى عارض بر فكر امّت اسلام يا عقيده‌اى وارداتى از يكى از امّت‌هاى ديگر نبوده، بلكه عقيده‌اى اسلامى به تمام معنا بوده است كه بذر اوّل آن را خداوند متعال در قرآن كريمش ورسول گرامى اسلام 9 در سننش كاشته وآبيارى كرده‌اند واهل بيت عصمت وطهارت نيز در طول بيش از دو قرن موقيعت اين مذهب را ترسيم كرده وشبهات را از آن زدوده‌اند، و علماى اسلامى نيز تاكنون درصدد تثبيت وتبيين آن برآمده وحقاينت آن را به اثبات رسانده‌اند.

ولى چيزى كه مايه تأسف است اين‌كه مؤرخان و مؤلفان هنگام بحث و بررسى از مبدأ پيدايش اين مذهب تنها به كتاب‌ها و آراء دشمنان اين مذهب پرداخته و ديدگاه صحيح و واقعى كه برگرفته از قرآن و سنت و واقعيات خارجى است را بيان كنيم و در ضمن آراء مخالفان را نقل كرده و نقد نماييم.

برشی از کتاب:

تشيّع در اصطلاح

تشيّع در اصطلاح از نگرشى برخاسته است كه امامت را منصبى الهى دانسته ومعتقد است كه انتخاب امام به وسيله نص واز جانب خداوند صورت مى‌گيرد. در اين ميان پيامبر گرامى اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به پيروى از سنّت الهى كه در ميان انبياى گذشته نيز وجود داشته ـبه دستور خداوندـ امامان واوصياى بعد از خود را معرفى كرده است. اين بزرگواران كه اوّل آنان على بن ابى طالب (علیه‌السلام) است، وآخر آنان امام مهدى (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه)، هم در زمينه مرجعيّت دينى ودر بخش ولايت، حاكميّت ورهبرى جامعه، امام ومقتداى مردم پس از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند.