اهل بیت علیهم‌السلام از دیدگاه اهل سنت

اهل بیت علیهم‌السلام از دیدگاه اهل سنت

حقیقت، هدف بلندى است که تمام آزاد مردان عالم آن را دنبال مى‌کنند و گمشده‌اى است که عقلاى عالم سعى و کوشش در به دست آوردن آن دارند و این امر فطرى است که نفوس بشر براساس آن آفریده شده است.

از طرفى حقیقت با وجود آن که داراى نورى آشکار است ولى در برخى از اوقات مخفى شده وابرهاى متراکمى آن را مى‌پوشانند و در نتیجه مانع نور افشانى آن مى‌شود، ولى آن ابرها هر مقدار که متراکم و ضخیم باشند نمى‌توانند در طولانى مدت مانع از ظهور و بروز حقیقت شوند و هرچند گاهى خورشید حقیقت خود را نمایان مى‌کند و کسانى که طالب نور او بودند را هدایت کرده و به سر منزل مطلوب مى‌رساند.

در طول تاریخ اسلامى تلاطم امواج حقّ در بسیارى از موارد با باطل مخلوط شده وبدین جهت فتنه‌ها وآشوب‌هایى برپا گشته ودر نتیجه بسیارى از حقایق مخفى شده است، که از بارزترین آن‌ها محوریّت ومرجعیت اهل بیت : وبزرگى وجلالت قدر آنان بوده است.

مخالفان اهل بیت : در طول تاریخ اسلام همه نوع فشارها وجنگ‌ها وسانسورها را به کار بردند تا آنان را از مجتمع اسلامى دور نگاه داشته وجامعه را نیز از منبع فیض جوشانشان بى‌بهره کنند، که این کار اثر بسیارى در تشویش ذهنیّت مسلمانان ودور کردن آنان از خط اصیل اسلامى داشته است. کار به جایى رسیده که جمعیت بسیارى از فرهیختگان اهل سنّت تا به امروز نمى‌دانند که امام باقر وامام صادق ۸ وسایر ائمه اهل بیت : کیستند؛ زیرا علماى آنان درصدد کتمام فضائل وکمالاتشان بوده‌اند.

کتاب حاضر به جهت کشف وپرده‌بردارى از یکى از حقایق پنهان شده که همان عظمت ومقام ومرجعیت علمى اهل بیت (علیهم‌السلام) است  تا در حدّ امکان و به طور اختصار اشاره‌اى به مقام وعظمت آن بزرگواران از دیدگاه علماى اهل سنّت داشته باشد تا بر پویندگان راه حقّ وحقیقت و جست و جوگران آن، حجّت تمام باشد.

برشی از کتاب:

گریه طولانى بر امام حسین (علیه‌السلام)

ابن عساکر به سندش از امام جعفر بن محمّد نقل کرده که از على بن الحسین درباره کثرت گریه‌اش سؤال شد؟ حضرت فرمود: «لا تلومونى، فانّ یعقوب (علیه‌السلام) فقد سبطآ من ولده فبکى حتى ابیضت عیناه من الحزن ولم یعلم انّه مات. وقد نظرت إلى اربعه عشر رجلا من اهل بیتى یذبحون فی غداه واحده، فترون حزنهم یذهب من قلبى ابدآ»؛  «مرا ملامت نکنید؛ زیرا یعقوب (علیه‌السلام) یکى از اولاد خود را گم کرد، وآن قدر گریست تا دو چشمانش از حزن سفید شد در حالى که نمى‌دانست که از دنیا رفته است. این در حالى است که من مشاهده نمودم چهارده نفر از اهل بیتم را که در صبح یک روز سر بریدند. حال شما مى‌خواهید که حزن واندوهم از قلبم بیرون رود؟»