هدف از زندگی

در شبی از شب های سرد زمستان از محفل یکی از دوستان بیرون آمدم؛ جایی که راهنمایی و نظرات خود را برای آنها بیان کرده بودم. بسیار خوشحال و شادمان وارد خیابان شدم. هیجان مطبوعی در من ایجاد شده بود. آهسته و آرام در خیابان خلوت قدم برمی داشتم. انگار تا آن شب در تمام عمرم این گونه با نشاط و سرمست نشده بودم.
آسمان صاف بود و ماه برآمده بود. انبوه ستارگان در آسمان بی ابر درخشش خاصّی داشت. زمین جامه سفید به تن کرده بود و باد سرد، بی رحمانه بر چهره افروخته و گرم من می وزید. از دور قلّه پوشیده از برف الوند نمایان بود. شاخه های درختانِ از دیوارها سرکشیده، با سایه های خود نقش و نگار و زیبایی سر راه من ایجاد کرده بودند و ذرّات شفاف برف، در پرتو ماه درخشندگی و نشاط شگفت انگیزی داشت. هیچ جنبنده ای دیده نمی شد و صدای خش خش برف در زیر پاهای من، تنها صدایی بود که سکوت با شکوه آن شب مهتابی و فراموش نشدنی را بر هم می زد… .