امامت و فلسفه خلقت

امامت و فلسفه خلقت

انديشه امامت مفهومى است برخاسته از متن تفكّر اسلامى وامام جايگاهى است بس رفيع در عالم خلقت. پيام‏هاى آيات وروايات در مورد »امامت«، فيلسوفان، متكلمان وعارفان مسلمان را به تكاپو انداخته تا به تحليل اين مفهوم بپردازند، آنان هريك براساس مبانى خاص خود، »امامت« را به زبان و اسلوبى خاص شرح كرده‏ اند.
كتاب حاضر، تلاشى محققانه در راستاى جمع‏آورى مطالب گوناگون در باب مفهوم »امامت« از منابع ومصادر مختلف وارزيابى ونقد اين مسأله در پرتو تحليل اين مطالب است. مؤلف محترم در اين كتاب، جايگاه امام به عنوان »واسطه فيض« در سلسله علل ومقام وى به عنوان »انسان كامل« در سلسله معلولات به خوبى تبيين نموده وسعى كرده است مبناى الهياتى وفلسفى وعقلانى شؤون امامت، در امورى چون خوارق عادات وكرامات كه پذيرش آن براى عقل آسان نيست، را تبيين وتشريح نمايد. مؤلف محترم با بهره‏گيرى از منابع نقلى (قرآن وسنت) وعقلى (كلام وفلسفه وعرفان) در مقام اثبات اين تئورى است كه امام مخلوقى است كه داراى كمالات وسيع وهمان خليفةاللَّه است ودر حدّ توان، موضوع »امامت وفلسفه خلقت« را با مراجعه به قرآن، سنّت، مكاتب كلامى، فلسفى ومشرب عرفانى به تبيين وتثبيت مى‏رساند. اين نگاه هستى‏شناسانه به امام وبررسى نقش وجودى آن در فلسفه وروند خلقت، دست كم به دو مبنا نياز دارد: پذيرش ولايت تكوينى امام وتحليل كيفيت ايجاد عالم بر اساس نظام اسباب ومسببات.
عمده مطالب: تبيين موضوع امامت وفلسفه خلقت، مبانى بحث امامت وفلسفه خلقت (ولايت، عالم واسطه ونظام اسباب)، امامت وخلقت در قرآن كريم، امامت وفلسفه خلقت از ديدگاه روايات، امامت وفلسفه خلقت در منابع كلامى، امامت وفلسفه خلقت در حكمت مشاء، امامت وفلسفه خلقت در حكمت اشراق، امامت وفلسفه خلقت از منظر عرفان، امامت وفلسفه خلقت از ديدگاه حكمت متعاليه.