طعم شیرین خدا ۱۰: گوهر شکر خدا در صدف خدمت خلق

این مجموعه (طعم شیرین خدا) بنا داره با تکیه به آیات قشنگ قرآن و حدیثای پر از نور اهل بیت علیهم السلام خدا رو معرّفی کنه و از معرّفی خدا به معرّفی ابعاد مختلف دین هم برسه. کتاب هشتم این مجموعه که الآن تو دست شماست، در بارۀ اهمیّت مدح و ثنای الهی و رابطۀ اون با شکر خدا حرف می‌زنه. این کتاب نگاه جدیدی به تعریف کردن از خدا رو تقدیم شما‌ می‌کنه. بعد از مطالعۀ کتاب هشتم، حسّتون به دعاهایی که از اهل بیت علیهم السلام رسیده، متفاوت می‌شه.

دنیای مدح و ثنای خدا، دنیاییه که اگه واردش بشی، دوست نداری ازش بیرون بیای؛ ولی دغدغه‌های کوچیک و بی‌مزۀ ما که همۀ زندگی‌مون رو پُر کرده، باعث شده از این دنیا غافل بشیم.
می‌بینی طرف عاشق شده، نه عاشق خدا، عاشق یه آدم مثل خودش. بعدشم برا خودش شاعر شده و یه عالمه شعر در وصف خط و خال و ابروی معشوقش می‌گه و با همین توصیفا هم از خیلی چیزا کَنده می‌شه.

آدمی که مشغول مدح و ثنای خداست، براش ریاضتِ سختیه اگه بخواد از دنیای صفات خدا بیرون بیاد. اصلاً وارد این دنیا که می‌شی، تازه می‌فهمی که مشغول شدن به چیزای دیگه، حتّی اگه گناه شرعی هم نداشته باشه، برات مثل یه گناه بزرگ می‌مونه. همه‌ش دوست داری بشینی و از محبوبت بگی.

بذارید یه تیکّه از «مناجات الذّاکرین» رو بگم تا حسابی مست بشیم. امام سجّاد علیه السلام آخرای این مناجات، یه استغفار دارن که آدم رو دیوونه می‌کنه: «وَ أستَغفِرُکَ مِن کُلِّ لَذَّهٍ بِغَیرِ ذِکرِکَ؛ [خدایا!] و از هر لذّتی غیر از لذّت ذکر خودت، از تو طلب بخشش می‌کنم.»