مصاف: تقابل اسلام انقلابی با اسلام سکولار در دهه اول انقلاب اسلامی

دهه اول انقلاب اسلامی، دهه تقابل اندیشه های مختلف و متضاد به ظاهر اسلامی با اسلام انقلابی بود که مروج این اسلام انقلابی در واقع امام (ره) بود. روایت تقابل این دو اسلام، خط اصلی کتاب مصاف می باشد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی برخی از چهره های مشهور حوزه علمیه، شروع به مخالفت با امام (ره) و انقلاب اسلامی کردند. چهره هایی که طرفداران پرشماری نیز داشتند و معتقد بودند برداشت و تفسیر آنها از اسلام، صحیح و کامل و درست میباشد و این برداشت های امام از اسلام است که صحیح نیست و ما چیزی به نام اسلامی انقلابی نداریم.

از جمله اولین این افراد، آیت الله سید کاظم شریعتمداری بود که در دو کودتای نوژه و کودتای صادق قطب زاده علیه انقلاب اسلامی فعالیت نمود و حزب ساخته او با نام حزب مسلمان مبارز بارها در آشکار و نهان علیه انقلاب اسلامی بیانیه صادر کرد و موضع گرفت. در دیدگاه آیت الله شریعتمداری اسلام انقلابی جایی نداشت و نهایت مبارزه، مبارزه با بهائیان بود.

چهره بعدی آیت الله سید محمد شیرازی، بزرگ خاندان شیرازی بود که در ابتدا و در نجف حامی امام (ره)‌ بود اما بعد از مدتی به مخالفت با امام و انقلاب اسلامی پرداخت و معتقد به عدم وحدت در جهان اسلام بود و برادر کوچکتر او ( آیت الله سید صادق شیرازی) که بعد از او جانشیان ایشان شد نیز در این سال ها به صورت علنی علیه جمهوری اسلامی و امام (ره) موضع می گیرد.

و در نهایت چهره آخر آیت الله حسینعلی منتظری می باشد که جدی ترین مخالفت و تقابل را با امام (ره)‌ از سال 1365 تا 1368 را داشت و توسط امام از قائم مقامی رهبری عزل شد و طبق نامه تاریخی و مشهور امام، آیت الله منتظری معتقد به کشورداری توسط لیبرال هایی همانند بازرگان و یزدی و … بود و چنانچه منتظری به مقام رهبری می رسید کشور از آن طریق در اختیار ضد انقلاب قرار می گرفت و انقلاب اسلامی شکست می خورد.

آیت الله منتظری در سال های بعد از فوت امام (ره)؛ به نقد امام و انقلاب اسلامی پرداخت و علنا خود را چهره ای مخالف جمهوری اسلامی نشان داد.

این کتاب روایت تقابل این سه چهره با امام (ره)‌در دهه اول انقلاب اسلامی می باشد.