بخشی از کتاب روز آزادی:
غروب بود. در کاروان امام حسین(علیه السلام)، مادر حبیب، نزدیک چادرشان با چند سنگ اجاقی ساخته بود و در آن آتشی روشن کرده بود. روی اجاق، یک صفحۀ
سینی مانند فلزی گذاشته بود تا روی آن نان بپزد. شعله های ملایم آتش از هر طرف زیر این ظرف زبانه می کشید.
زن جوان با کمی فاصله از اجاق آتش نشسته بود و در یک ظرف سفالی تشت مانند، خمیر درست می کرد.
کمی آن طرف تر حبیب با شمشیری چوبی بازی می کرد. او شمشیر را در هوا می چرخاند و با دشمن خیالی مبارزه می کرد. مادر حبیب به خمیر نگاهی کرد. کاسه ای را از کنار دستش برداشت و به طرف پسرش گرفت و گفت: «حبیب جان! این خمیر کم است. برو از توی چادر یک کاسۀ دیگر آرد برایم بیاور. »
حبیب گفت: «نمی توانم. دارم بازی می کنم. بعدا می آورم. »
مادرش گفت: «الان لازم دارم پسرم.
حبیب ابروهایش را در هم برد و گفت: «باشد برای یک وقت دیگر. الان نمی توانم بیاورم. »
زن با ناراحتی بلند شد و خودش به طرف چادر رفت.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.