زندانبان یهودی

کتاب «زندانبان یهودی» را خواندم. الحق و الانصاف دوست داشتم دست مریزاد حسابی به نویسنده کتاب بگویم.
بعضی جاها مطلب خیلی مستقیم بیان شده بود یا ظرایفی که بهتر بود رعایت می شد تا کار حرفه ای تر شود؛ بااین حال مأجور باشند ان شاء الله.
همین که کار بدون جاذبه های سخیف و رکیک و مستهجن نوشته شده؛ چه در الفاظ و چه در توصیف ها، قابل ستایش است. خصوصا در مقایسه با کار “زلزله در نیل” (تنها اثری که از ایشان خوانده ام و به چند دلیل، اصلا دوستش نداشتم) پختگی در این کار از هر نظر دیده می شد.
حقیقتا با یک تیر چند نشان زده بودند؛ مثلا با تحلیل هرچند محدود شخصیت های متعدد، مخاطب را به جریان شناسی تقریبا خوبی می رساندند؛ و همین که داستان محدود نشده بود در سندی و هارون و امام وقت، و به تحلیل شخصیت هایی پرداخته که تاریخ با آن ها در گذشته و آینده کوتاه این دوران روبه رو بوده، امتیاز دیگر این کار است.

کمی سخت گیرانه تر بخواهم نگاه کنم، کفه تولای این کتاب، به سنگینی تبرای آن نبود؛ یعنی آن قدری که از سندی و مرید و مرادهایش متنفر می شویم، عاشق امام و شیعیان ایشان نمی شویم؛ فقط دوستشان داریم، اما چرا؟
درواقع به این پرسش مخاطب آن طور که باید و شاید پاسخ داده نمی شود که چرا همه شیفته امام اند؛ فقط توصیف می شود که همه شیفته هستند… .
مدام منتظر بودم قضیه فرستادن آن زن بدکاره به زندان امام بیان شود یا نمی دانم توصیف شیفتگی کسی که هم نشین امام شده یا هر قضیه دیگری که مرا هم شیفته امام و مرام ایشان کند… .

✅ناگفته نماند که دو فصل آخر را به نظرم خیلی خوب نوشته بودند.